KAMIONKA-STRASZAKOWA Janina

Urodzona 5 listopada 1933 w Starej Miłośnie pod Warszawą w rodzinie robotniczej; córka Józefa Dąbrowskiego i Feliksy z domu Giera. W czasie okupacji niemieckiej uczyła się w miejscowej szkole powszechnej. Po zakończeniu wojny uczęszczała początkowo do gimnazjum w Sulejówku, a następnie do Liceum Ogólnokształcącego ss. Felicjanek w Wawrze. W 1947-48 należała do Związku Harcerstwa Polskiego, a od 1949 do Związku Młodzieży Polskiej. Po zdaniu matury w 1950, pracowała przez rok w Miejskim Handlu Detalicznym, a potem w oddziale Powszechnej Kasy Oszczędności. Od 1951 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1955 uzyskała magisterium. W 1953 została członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od tegoż roku była zatrudniona w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN) , kolejno jako młodszy asystent, starszy asystent (1956-62), asystent, a potem adiunkt dokumentacji naukowej (1962-68); jako członek Pracowni Bibliografii XIX w. uczestniczyła m.in. w pracach zespołowych nad Bibliografią zawartości literackiej czasopism polskich XIX i XX w. (do 1939 r.) oraz prowadziła indywidualne prace nad bibliografią zawartości almanachów i pism zbiorowych za lata 1816-40. W 1954 wyszła za mąż za Henryka Kamionkę, polonistę. W 1968 uzyskała doktorat w IBL na podstawie pracy Z zagadnień socjologii literatury. Ważniejsze zjawiska i tendencje życia literackiego w Polsce w pierwszej połowie XIX w. (promotor prof. Maria Janion), po czym jako adiunkt pracowała w Zakładzie Historii Literatury XIX w. W 1970 wyszła powtórnie za mąż, za Leszka Andrzeja Straszaka, cybernetyka. Prowadziła aktywną działalność polityczno-społeczną; była m.in. I sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR IBL PAN oraz członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR PAN; pełniła funkcje w Radzie Zakładowej Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) w IBL oraz w Zarządzie Oddziału ZNP PAN. W 1973 habilitowała się w IBL na podstawie pracy Literatura i obyczaj w dobie romantyzmu. Związki i konfrontacje, a w następnym roku otrzymała stanowisko docenta. W 1975 zorganizowała w IBL Zespół Socjologii Literatury Epoki Romantyzmu (później Pracownia Socjologii Literatury I Połowy XIX w.) i objęła jego kierownictwo. W tymże roku została powołana na członka Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN oraz na członka Rady Naukowej IBL (do 1989). W 1976-78 w związku z pracą męża przebywała okresowo w Wiedniu. W 1985 zrezygnowała z kierowania prowadzoną przez siebie Pracownią w IBL i kontynuowała prace badawcze nad historią literatury romantyzmu na samodzielnym stanowisku. Należała do kierownictwa międzynarodowego programu MPK IX Prawidłowości rozwoju literatury światowej (faza II lata 1986-90). Wchodziła w skład Zespołu Doradców Sejmu IX kadencji. Była członkiem Rady Naukowej Instytutu Słowianoznawstwa PAN (1987-89) oraz członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN. Poza pracą w IBL prowadziła także zajęcia dydaktyczne w Instytucie Filologii Polskiej UW. W 1993 przeszła na emeryturę w IBL. W tymże roku otrzymała stanowisko profesora Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach i rozpoczęła tam pracę dydaktyczną (od 2000 Akademia Świętokrzyska). Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Złotą Odznaką ZNP (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984). Zmarła 18 lipca 2019 w Warszawie; pochowana na cmentarzu parafialnym w Starej Miłosnej.