KALETA Roman

Urodzony 9 lutego 1924 w Bieczu pod Gorlicami w rodzinie mieszczańskiej; syn Franciszka Kalety i Anny z Różów. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Bieczu, gdzie uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych i równocześnie od 1942 pracował jako robotnik w niemieckiej firmie budowlanej, a następnie w kopalni nafty. Po wojnie kontynuował naukę w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym w Bieczu; w 1946 uzyskał maturę. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.). W tym czasie działał w zarządzie Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu i Politechniki, w Kole Naukowym Polonistów i od 1949 w Federacji Polskich Organizacji Studenckich (jako członek Zarządu i kierownik Wydziału Kulturalno-Oświatowego). Debiutował w 1948 artykułem o polskiej gazecie studenckiej wydawanej we Wrocławiu pt. Poczwara, opublikowanym w „Odrze” (nr 28); za właściwy debiut uważał recenzję powieści Edmunda Chojeckiego Alkhadar w wydaniu Tadeusza Mikulskiego, ogłoszoną w 1950 w „Zeszytach Wrocławskich” (nr 1/2). Artykuły, recenzje oraz edycje utworów literackich okresu Oświecenia ogłaszał m.in. w „Odrze” (1949-61), „Pamiętniku Literackim” (1950-56), „Zeszytach Wrocławskich” (1950-52). W 1950/51 był młodszym asystentem w Katedrze Historii Literatury Polskiej UWr. Po uzyskaniu w 1951 magisterium został członkiem wrocławskiej Pracowni Literatury Oświecenia Instytutu Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk (kolejno asystent, w 1952-53 starszy asystent). W 1955 uzyskał stopień kandydata nauk filologicznych na podstawie pracy „Monitor” z roku 1763 na tle swoich czasów (promotor prof. Jan Kott), po czym otrzymał stanowisko adiunkta. W 1964 habilitował się na podstawie rozprawy Poezja polityczna polskiego Oświecenia 1780-1795 i przeszedł na stanowisko docenta. Studia, artykuły, recenzje i prace edytorskie dotyczące zwłaszcza poezji politycznej i obyczajowej XVIII w. ogłaszał w pismach naukowych, m.in. w „Przeglądzie Humanistycznym” (1960-64). Był redaktorem tomów Miscellanea z doby Oświecenia w serii „Archiwum Literackie” (1965, 1969). W 1966-70 współpracował też z dziennikiem „Słowo Polskie”, w którym zamieszczał cykl felietonów Sensacje z dawnych lat. W 1975 został kierownikiem Pracowni Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia. W tymże roku otrzymał Nagrodę Wrocławskiej Prasy. Odbył podróże naukowe do Kijowa i Lwowa (1969), do Wilna (1977), do Lwowa (1980). W 1979 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, od 1975 przez cztery kadencje członkiem Rady Naukowej IBL, Rady Naukowej Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983). Zmarł 6 lipca 1989 we Wrocławiu; pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Bieczu.