MORSTIN-GÓRSKA Maria

Urodzona 9 lipca 1893 w Pławowicach pod Proszowicami (Miechowskie) w rodzinie ziemiańskiej; córka Ludwika Morstina i Amelii z Lubienieckich, młodsza siostra dramatopisarza Ludwika Hieronima Morstina. Nauki pobierała w domu, m.in. poznając biegle język francuski, angielski i niemiecki. W 1912 zdała jako eksternistka maturę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Krakowie, po czym do 1914 uczęszczała jako wolny słuchacz na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w Krakowie. W czasie I wojny światowej pracowała w szpitalu wojskowym. Po zakończeniu wojny kontynuowała studia na UJ. Debiutowała w 1917 tomikiem poetyckim Elegie wiosenne. Od 1919 publikowała wiersze i artykuły w krakowskim dzienniku „Czas”. W 1923 wyszła za mąż za Franciszka Górskiego, botanika, później profesora UJ. Rozwijała twórczość literacką; wiersze i artykuły, poświęcone zagadnieniom kulturalnym i religijnym zamieszczała m.in. w „Pamiętniku Warszawskim” (1930-31), kwartalniku „Verbum” (1934, 1936-37), w miesięczniku „Pax” (1935-36), kontynuowała też współpracę z „Czasem” (zwłaszcza w 1927-28, 1931-37). Od 1927 należała do Związku Zawodowego Literatów Polskich; w 1935-38 była członkiem zarządu Oddziału Krakowskiego Związku. Podczas okupacji niemieckiej przebywała w Krakowie i w Pławowicach. Po wojnie zamieszkała na stałe w Krakowie. Była członkiem Związku Literatów Polskich. Współpracowała z „Tygodnikiem Powszechnym” (zwłaszcza w 1945-52, 1957-62, 1967-72) i innymi czasopismami, publikując wiersze, przekłady, artykuły i recenzje. Od 1952 aż do śmierci należała do zespołu redakcyjnego miesięcznika „Znak”. Była lektorem Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak. W 1968 utraciła wzrok. Zmarła 14 października 1972 w Krakowie; pochowana tamże na Cmentarzu Salwatorskim .