MOMOT Adolf

Urodzony 22 sierpnia 1931 we wsi Hamernia pod Biłgorajem; syn Józefa Momota, robotnika leśnego, i Marianny z Nowaków. W czasie okupacji niemieckiej przebywał u krewnych, gdyż rodzice zostali wywiezieni na przymusowe roboty do Niemiec. Był łącznikiem w partyzanckim oddziale Armii Krajowej. Po wojnie, w 1946 wyjechał wraz z rodzicami na wieś, do Morzyca (województwo szczecińskie). W maju 1948 został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Szczecinie na dwa lata więzienia za nielegalne przechowywanie broni. Przebywał w zakładach karnych w Szczecinie, Nowogardzie, Warszawie (obóz pracy i więzienie na Rakowieckiej); w 1949 został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Naukę szkolną rozpoczął w 1951, zapisując się do siódmej klasy korespondencyjnej szkoły ogólnokształcącej w Stargardzie. Równocześnie pracował jako robotnik kolejowy, a następnie jako sekretarz Związku Samopomocy Chłopskiej w Pyrzycach. W 1952 ukończył roczny kurs nauczycielski w Szczecinie i rozpoczął pracę jako nauczyciel niekwalifikowany we wsi Sławęcin pod Choszcznem. W 1953 przeniósł się na stałe do Szczecina; w 1955 ukończył technikum telekomunikacyjne i otrzymał nakaz pracy w Wojewódzkim Zakładzie Remontowo-Instalacyjnym Łączności. Po roku pracy w charakterze kierownika budowy linii radio- i teletechnicznych, zaczął studiować filologię polską w Studium Nauczycielskim oraz zaocznie na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Debiutował w 1959 wierszami Dzika róża, Jesień, ogłoszonymi w dwutygodniku „Pomorze” (nr 8). W tymże roku za cykl wierszy pt. Podsłuchy otrzymał III nagrodę w konkursie zorganizowanym przez Radę Okręgową Zrzeszenia Studentów Polskich w Szczecinie. Wiersze oraz prozę zamieszczał w „Głosie Szczecińskim” (1959, 1963, 1967, 1977-83) oraz w jego dodatku „7-my Głos Tygodnia” (1964-65). Na początku lat sześćdziesiątych razem z Tadeuszem Klimowskim i Andrzejem Androchowiczem założył teatr studencki Skrzat, a następnie ze Stanisławem Witem Wilińskim – grupę literacką Dwie Twarze. W 1962 ożenił się z Małgorzatą Topolewską. Od 1966 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania związku w 1983; pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału Szczecińskiego). Uczył w szkole specjalnej w więzieniu oraz w Szkole dla Pracujących nr 5 w Szczecinie. Pracował również społecznie – był kuratorem sądowym, radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej, ławnikiem w Sądzie Wojewódzkim w Szczecinie. W 1980 odbył podróże do Hiszpanii i do Afryki. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Za osiągnięcia literackie otrzymał nagrodę Wojewody Szczecińskiego (1980) oraz Złoty Exlibris Książnicy Szczecińskiej (1982). Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1967), Gryfem Pomorskim (1968) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1975). Zmarł 12 kwietnia 2005 w Szczecinie; pochowany tamże na Cmentarzu Centralnym..