MIŁASZEWSKI Stanisław

Urodzony 28 kwietnia 1886 w Warszawie; syn Józefata Miłaszewskiego i Cecylii z Żurkowskich. Po ukończeniu średniej szkoły realnej w Warszawie, studiował filozofię, historię, historię sztuki i literatury na uniwersytecie w Liège w Belgii, na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1905-06), na Uniwersytecie Lwowskim oraz kolejno na uniwersytetach w Monachium, Rzymie i Paryżu. Debiutował w 1907 wierszem pt. Sonet, ogłoszonym w piśmie „Nasz Kraj” (t. 3 nr 8). W następnych latach drukował wiersze, przekłady z poezji francuskiej i niemieckiej, artykuły oraz recenzje literackie i teatralne m.in. w „Echu Literacko-Artystycznym” (1911-14), „Museionie” (1911, 1913), „Gazecie Warszawskiej” (1913-14). W 1914 ożenił się z Wandą Jentysówną, późniejszą powieściopisarką. W czasie I wojny światowej służył ochotniczo w II Brygadzie Legionów Polskich. W 1918-23 był referentem teatralnym w Ministerstwie Sztuki i Kultury (następnie w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego). Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich, był członkiem Zarządu w Warszawie. W 1920 kierował działem Życie teatru w „Nowym Przeglądzie Literatury i Sztuki”, w 1921-23 był redaktorem wydawnictwa Książki Ciekawe, a w 1923-27 redagował wraz z Wiktorem Brumerem miesięcznik „Życie Teatru”. Jako krytyk literacki i teatralny oraz felietonista współpracował m.in. z czasopismami „Tygodnik Ilustrowany” (1919-27), „Kurier Warszawski” (od 1920; w 1920-21 stale recenzje teatralne), „Bluszcz” (1921-24), „Rzeczpospolita” (1921-22, 1927-31), „Myśl Narodowa” (1925-36), „Gazeta Warszawska” (1927-35), „Polska” (1930), „Podbipięta” (1936-37). Pracował także jako kierownik literacki najpierw Teatru Rozmaitości, później Warszawskich Teatrów Miejskich (1923-24), a następnie Teatru Narodowego w Warszawie (1924-26). Należał do Polskiego PEN Clubu. W 1935 za wybitną twórczość literacką otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Od 1937 był prezesem Zjednoczenia Polskich Pisarzy Katolickich. W 1938 został senatorem Rzeczypospolitej Polskiej z mianowania (działał w Komisji Oświatowej). Podczas kampanii wrześniowej 1939 prowadził wraz z żoną kronikę wydarzeń w oblężonej Warszawie. W okresie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie. Utrzymywał się z żoną, prowadząc kiosk z książkami, umiejscowiony przy restauracji Gastronomia. Uczestniczył w konspiracyjnym życiu literackim. Zginął równocześnie z żoną 10 sierpnia 1944 podczas powstania warszawskiego; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.