MILSKA Anna

Urodzona 14 lutego 1909 w Janowie pod Lwowem; córka Michała Milskiego, urzędnika, i Róży z Liebmanów. Ukończyła slawistykę i germanistykę na uniwersytetach we Lwowie i w Wiedniu. W 1932 uzyskała na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie doktorat z filozofii, na podstawie pracy Rozwój sielanki polskiej na tle sielanki klasycznej i europejskiej (promotor prof. Juliusz Kleiner), a w 1934 na uniwersytecie w Wiedniu doktorat ze slawistyki (promotor prof. Nikołaj Trubieckoj). Przez kilka lat pracowała jako nauczycielka literatury i języka polskiego w gimnazjach w Dubnie, Zamościu i Warszawie. Od 1934 była członkiem Komunistycznej Partii Polski (do jej rozwiązania w 1938). W 1937 ze względu na działalność polityczną została pozbawiona prawa nauczania. Po wybuchu II wojny światowej przebywała w zajętym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Lwowie, ucząc języka polskiego w tamtejszych szkołach; w połowie 1940 została wraz z rodziną wywieziona do Kazachstanu. Około trzech lat pracowała przy wydobywaniu torfu, a następnie na skutek interwencji Wandy Wasilewskiej przeniesiono ją do Semipałatyńska, zatrudniając jako nauczycielkę łaciny i języka niemieckiego w instytutach naukowych ewakuowanych z Leningradu i innych miast. W tym okresie zorganizowała i prowadziła w środowisku polskim zespół teatralny. Pod koniec wojny uzyskała pozwolenie na wyjazd do Moskwy, gdzie pracowała w redakcji czasopisma „Wolna Polska”. Debiutowała w 1945 artykułem pt. Andrzej Potiebnia. (Kartka z dziejów powstania), napisanym wspólnie z Gabrielą Pauszer-Klonowską, opublikowanym na łamach dodatku „Nowych Widnokręgów” pt. „Płomyczek” (nr 2). Po zakończeniu wojny, w 1945 powróciła do kraju. Zamieszkała w Łodzi, gdzie objęła kierownictwo działu literatury pięknej w wydawnictwie Książka. Od tegoż roku była członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, PZPR). Po przeniesieniu się do Warszawy pracowała jako redaktor w dziale upowszechniania kultury w Wydawnictwie Centralnej Rady Związków Zawodowych; m.in. zorganizowała serię „Biblioteczka Świetlicowa”. Następnie była radcą do spraw literackich przy Ministerstwie Kultury i Sztuki i konsultantem literackim w Komitecie Współpracy z Zagranicą. Równocześnie rozwijała twórczość literacką oraz przekładową z języka niemieckiego. Wspólnie z Wandą Markowską była autorką baśni opartych na oryginalnych wątkach ludowych różnych kultur. Odbyła wiele podróży zagranicznych, m.in. była w środkowej i zachodniej Europie, na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej oraz na wyspach basenu Morza Śródziemnego. Współpracowała z Polskim Radiem. Podejmowała też prace redakcyjne. Była członkiem Komisji Organizacyjnej wydania pism wybranych Johanna Wolfganga Goethego przy Komitecie Neofilologicznym Polskiej Akademii Nauk (wyd. 1954). Od 1953 należała do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1957, w związku z wydarzeniami na Węgrzech, wystąpiła z PZPR. Od tegoż roku zajmowała się wyłącznie pracą literacką. W 1970 została członkiem Polskiego PEN Clubu. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1955). Zmarła 12 listopada 1987 w Warszawie.