MILCZAREK Władysław

Urodzony 14 grudnia 1914 w Oleksinie pod Równem na Wołyniu w rodzinie chłopskiej; syn Adama Milczarka i Stanisławy z domu Krzysztofiak. Uczęszczał do szkoły średniej w Równem; w 1934 zdał maturę. Jako uczeń współredagował szkolne pisma młodzieżowe; drukował na ich łamach również własne utwory. Za właściwy debiut uważał wydrukowany w 1934 tomik wierszy pt. Wieża Babel. W tymże roku otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie poetyckim czasopisma „Strzelec” w Warszawie za wiersz pt. Szklane domy oraz nagrodę w konkursie Biura Podróży Orbis za opowiadanie. W 1934-35 współpracował z regionalnymi czasopismami na Wołyniu. W 1935-36 odbywał służbę wojskową w szkole podchorążych w Równem, był wówczas członkiem redakcji tygodnika „Podchorąży”, w którym drukował artykuły publicystyczne. Wiersze publikował w tym czasie także na łamach pisma „Na Szerokim Świecie”. W 1937-39 pracował w różnych zawodach i jednocześnie był działaczem Wołyńskiego Związku Młodzieży Wiejskiej. Należał do Wołyńskiego Towarzystwa Nauk, był członkiem grup literackich Wołyńska Wieś (1934-36), a następnie Wołyń; współredagował też wołyńską mutację „Kuriera Łódzkiego” pt. „Echo Kresowe” oraz jego dział literacki (1939). Po wybuchu II wojny światowej brał udział jako oficer w kampanii wrześniowej 1939 najpierw w Korpusie Interwencyjnym, a potem w szeregach Armii Prusy, gdzie dowodził plutonem ciężkich karabinów maszynowych. Następnie przebywał w obozach jenieckich Oflag XI A Osterode (w górach Hartz) i Oflag II C Woldenberg (obecnie Dobiegniew); w tym ostatnim był członkiem grupy poetyckiej Zaułek i brał aktywny udział w obozowym życiu kulturalnym i literackim, m.in. publikował swoje utwory w lokalnych wydawnictwach i redagował konspiracyjny miesięcznik literacko-społeczny „Wołyń” (1943-44). Był również redaktorem i wydawcą opublikowanej w formie maszynopisu jednodniówki „Krzemieniec z okazji 140 rocznicy powstania Liceum Krzemienieckiego” (Oflag II C Woldenberg 1944). Podczas pobytu w obozie studiował ekonomię w zorganizowanej tam warszawskiej Szkole Nauk Społecznych. W tym czasie współpracował także z działającą konspiracyjnie grupą lewicową. Po zakończeniu wojny w 1945 powrócił do kraju i do 1946 kontynuował studia ekonomiczne w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W 1945 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP); przez pewien czas wchodził w skład zarządu Oddziału Wiejskiego ZZLP; w 1949 wystąpił ze Związku. W 1945-50 prowadził dział rolniczy w dzienniku „Rzeczpospolita” (początkowo w Łodzi, a od lipca 1945 w Warszawie); w 1949 za cykl reportaży drukowanych na łamach tego czasopisma oraz „Żołnierza Polskiego” otrzymał I nagrodę w konkursie publicystycznym ogłoszonym przez Ministerstwo Leśnictwa i główny komitet Dnia Lasu. Zawarł związek małżeński z Marią Pankratówną. Od 1951 pracował w Polskim Radiu; do 1960 w redakcji audycji dla wsi, a następnie w Naczelnej Redakcji Programów Literackich w zespole powieści radiowej „W Jezioranach”. Od 1959 należał ponownie do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). Był działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD) (członek prezydium zarządu ZBoWiD przy Polskim Radiu i Telewizji; przewodniczący Komisji Historycznej ZBoWiD i redaktor wydawanej w zeszytach dla członków Związku „Księgi wspomnień”). W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Walecznych, Odznaką Grunwaldzką, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976). Zmarł 18 września 1993 w Warszawie.