MIKUŁKO Anatol

Urodzony 25 maja 1910 w Starojelni pod Nowogródkiem; syn Juliana Mikułko, księdza unickiego, i Stefanii z Rydzewskich. Uczęszczał do Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Nowogródku; w 1928 zdał maturę. Następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów pracował początkowo jako korektor, a następnie redaktor nocny w redakcji „Kuriera Wileńskiego”. Debiutował w 1931 artykułem wstępnym pt. Na szlak, opublikowanym na łamach miesięcznego dodatku „Kuriera Wileńskiego” pt. „Zew Młodych” (nr 1). W piśmie tym (od nr 2 pod zmienionym tytułem „Smuga”) w 1931-33 pełnił funkcję redaktora naczelnego; drukował tu także artykuły, wiersze i prozę. W listopadzie 1933, po fuzji „Smugi” z pismem żagarystów „Żagary”, został członkiem grupy literackiej Żagary i zespołu redakcyjnego jej organu. W tym czasie redagował także dodatek akademicki „Kuriera Wileńskiego” pt. „Wilcze Kły”. Na łamach tych czasopism drukował wiersze oraz artykuły z zakresu krytyki literackiej. W 1935-36 był współpracownikiem i członkiem komitetu redakcyjnego dwutygodnika społeczno-literackiego „Poprostu”, wydawanego przez Związek Lewicy Akademickiej Front, a następnie jego kontynuacji czasopisma „Karta” (1936). W 1936 został członkiem Oddziału Wileńskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP). W 1938 był z Władysławem Abramowiczem założycielem i współpracownikiem kolumny litewskiej w „Kurierze Wileńskim”. W 1939 uzyskał dyplom lekarski. Po wybuchu II wojny światowej przebywał nadal w Wilnie. W 1939 był redaktorem Biuletynu Syndykatu Dziennikarzy Wileńskich. W okresie istnienia Republiki Litewskiej drukował artykuły i wiersze w „Kurierze Wileńskim”, a po włączeniu Litwy do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich współpracował w 1940-41 z działem literackim dziennika „Prawda Wileńska”. W czasie ofensywy niemieckiej na Związek Radziecki, w czerwcu 1941 opuścił Wilno i dostał się pod Kujbyszew. W 1942 współpracował z redakcją czasopisma „Nowe Widnokręgi”. Następnie wstąpił do 1 Dywizji im. T. Kościuszki i odbył jako lekarz chirurg szlak bojowy do Lublina (otrzymał stopień kapitana). W lipcu 1944 w Lublinie został sekretarzem, a następnie kierownikiem działu literackiego czasopisma „Rzeczpospolita”. Zawarł związek małżeński z Marią Rodziewiczówną. Od 1945 był członkiem ZZLP (od 1949 Związek Literatów Polskich; w 1954 skreślony z listy członków). Także od 1945 należał do Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). Pod koniec 1945 przeniósł się do Łodzi i do 1950 był redaktorem naczelnym „Dziennika Łódzkiego”. W następnych latach, ciężko chory na gruźlicę, przebywał na leczeniu w Szwajcarii. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie i pracował jako lekarz; pracy literackiej już nie kontynuował. Odznaczony srebrnym medalem Zasłużonym na Polu Chwały. Zmarł 4 grudnia 1955 w Otwocku; pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie.