MIKULSKI Zygmunt

Urodzony 25 lipca 1920 w Smogorzowie pod Kozienicami; syn Stanisława Mikulskiego, kolejarza, i Izabelli z Krasickich, nauczycielki. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Staszica w Lublinie; w 1938 zdał maturę. W czasie nauki w gimnazjum opublikował swoje pierwsze utwory (w 1936 artykuł w młodzieżowym czasopiśmie „W Słońce”, którego był także członkiem redakcji, oraz w 1937 wiersz w piśmie „Czerwone Tarcze”). Po zdaniu matury w 1938 rozpoczął studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; kontynuował je po zakończeniu wojny. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Lublinie i pracował początkowo jako pracownik fizyczny, a następnie urzędnik. W 1944 był krótko zatrudniony w Polskim Radiu w Lublinie, a następnie do 1945 zajmował stanowisko referenta prasowego w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Debiutował w 1944 wierszem pt. Niebezpieczeństwa dezorientacji, ogłoszonym na łamach lubelskiego czasopisma „Stańczyk” (nr 3). W 1945 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich, ZLP). W 1945-48 studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Równocześnie pracował w redakcjach dzienników lubelskich „Gazety Lubelskiej” (1945-47) i „Życia Lubelskiego” (1947-49). W marcu 1949 rozpoczął pracę w „Sztandarze Ludu”, początkowo na stanowisku redaktora technicznego, a następnie dziennikarza; drukował tu artykuły i felietony do 1986 (z przerwami); w 1956-72 redagował tygodniowy dodatek kulturalny pt. „Kultura i Życie”. W 1951 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR); w 1967-73 wchodził w skład Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Lublinie. W 1952-86 współpracował z dwutygodnikiem „Kamena”; początkowo pełnił tu funkcję kierownika działu literackiego, a w 1963-65 sekretarza redakcji; ogłaszał na jego łamach liczne wiersze, artykuły i felietony, m.in. w cyklach pt. Proszę państwa (1965), Minuta myślenia (1966), Listy do Gerwazego (1978; pod pseudonimami: Ijon, Protazy) oraz stałą rubrykę porad literackich pt. Poczta literacka (1979). W 1963-75 pełnił funkcję prezesa Oddziału Lubelskiego ZLP. W 1965-73 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Lublinie. Otrzymał dwukrotnie nagrodę literacką lubelskiej WRN (1961, 1968), a w 1969 nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. W 1980 przeszedł na emeryturę. Od tegoż roku wiersze i artykuły drukował także na łamach „Akcentu” i „Tygodnika Chełmskiego” (tu liczne felietony i recenzje też pod pseudonimami: Radamantys, Asystent Zoila). W 1980 został wiceprezesem Oddziału Lubelskiego ZLP. W 1984 otrzymał nagrodę Towarzystwa Miłośników Lublina oraz Muzeum im. J. Czechowicza. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim (1974) i Krzyżem Oficerskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski. Wyróżniony, m.in. odznakami: Zasłużony Działacz Kultury, Za Zasługi dla Lubelszczyzny, Zasłużonemu dla Lublina. Zmarł 11 lutego 1998 w Lublinie.