MIERZEŃSKI Stanisław

Urodzony 16 sierpnia 1903 we Lwowie w rodzinie ziemiańskiej; syn Alfreda Mierzeńskiego i Gabrieli z Koźmińskich. Szkołę średnią ukończył w Nowej Wsi pod Warszawą. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-20. Po zdemobilizowaniu studiował do 1924 filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1925 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Śremie. Następnie studiował rolnictwo na Uniwersytecie Poznańskim; w 1927 uzyskał dyplom inżyniera rolnika. W 1928-29 odbył praktykę rolniczą w majątku państwowym Wydrzno na Pomorzu. W 1930 zamieszkał w Warszawie i pracował jako dziennikarz kolejno w „Expressie Porannym” (1930-34), „Czasie” (1934-38; tu także kierownik działu miejskiego i gospodarczego) i „Kurierze Polskim” (1938-39; tu kierownik działu gospodarczego). Był członkiem Syndykatu Dziennikarzy Polskich (do 1939). Około 1934 zawarł związek małżeński z Janiną Chrząszczewską z domu Wajcht (rozstrzelana w 1944 na Pawiaku). Był czynnym członkiem Klubu 11 listopada, działającego pod protektoratem Edwarda Rydza-Śmigłego. W 1935 odbył sześciotygodniowy kurs kontrwywiadu dla oficerów rezerwy, w 1937 awansował do stopnia porucznika. Na przełomie 1938/39 oraz w kwietniu 1939 był przez kontrwywiad wysyłany do Berlina. Od maja 1939 kierował w Łomży placówką Samodzielnego Referatu Informacyjnego przy Dowództwie Okręgu Korpusu I Warszawa. W tymże roku otrzymał stanowisko kierownika działu propagandy prasowej Biura Podróży Orbis. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w sztabie grupy Narew. Do 1941 przebywał na terenie Litwy (następnie włączonej do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich) początkowo był w Wilnie, później w Kownie i pobliskim Wincentowie. Po wkroczeniu armii niemieckiej na te tereny powrócił w 1941 do Warszawy i pracował w biurze spedycyjnym J. Sosnowski, S. Mierzeński i S-ka, którego był współwłaścicielem, od wiosny 1943 prowadził Biuro Transportowo-Spedycyjne Autosped. Brał udział w pracy konspiracyjnej w szeregach Armii Krajowej (AK), od wiosny 1943 działał w Urzędzie Śledczym Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa miasta Warszawy; od lata tego roku kierował równocześnie brygadą Komendy Okręgu Warszawa AK (pseudonim: Mazurek, D-60). Walczył w powstaniu warszawskim jako oficer informacyjny obwodu Śródmieście-Południe okręgu Warszawa AK. 1 października 1944 został mianowany rotmistrzem. Po kapitulacji zamieszkał na pewien czas w Pruszkowie. Od czerwca 1945 był kierownikiem Agencji Prasowej Glob w Krakowie. W 1945 zawarł związek małżeński z Aliną Grabowską. W czerwcu 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie objął stanowisko dyrektora w Zjednoczeniu Przemysłu Olejarskiego. W 1948 został aresztowany, w 1954 zwolniony z więzienia po umorzeniu śledztwa (w 1957 postanowieniem Generalnej Prokuratury zrehabilitowany). W czasie pobytu w więzieniu napisał ze współwięźniem, Amerykaninem Hermanem Fieldem, pierwszą powieść pt. Okiennice (wyd. 1958 w wersji polskiej i angielskiej). Od 1956 pełnił funkcję sekretarza redakcji pisma „Łowiec Polski”. W 1959-60 przebywał w Stanach Zjednoczonych na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej i Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce. Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i od 1962 Związku Literatów Polskich. Zmarł 10 czerwca 1964 w Warszawie.