MICIŃSKI Bolesław

Urodzony 23 kwietnia 1911 w majątku Mokra na Podolu w rodzinie ziemiańskiej; syn Kazimierza Micińskiego i Marii z Andryczów; bratanek Tadeusza Micińskiego, poety i prozaika. Po wybuchu rewolucji i utracie majątku, mieszkał z rodziną początkowo w Odessie, a od 1919 w Bydgoszczy, gdzie uczęszczał do gimnazjum klasycznego. Od 1927 uczył się w Gimnazjum im. T. Rejtana w Warszawie. Z powodu gruźlicy musiał przerwać na pewien czas naukę i wyjechać na leczenie do Zakopanego (zaprzyjaźnił się w tym okresie ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem). Debiutował w 1928 artykułami pt. Religia grecka w świetle mitów i Leonardo da Vinci – życie i twórczość, opublikowanymi na łamach czasopisma „Echa Szkolne” (nr 1). W tymże roku zdał maturę i zaczął studiować historię sztuki, a od 1930 filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Debiutował jako poeta w 1930 wierszami Pieśń św. Szymona Słupnika i Chleb z Gietsemane, drukowanymi w „Kwadrydze” (nr 6). W 1932-34 pracował w redakcji dwutygodnika „Zet”, prowadząc dział krytyki literackiej i teatralnej, a także zamieszczając liczne recenzje. W 1932 był ponownie na kuracji w Zakopanem. Wiersze, eseje, artykuły, felietony i recenzje drukował m.in. w „ABC Literacko-Artystycznym” (1934), „Gazecie Artystów” (1934), „Miesięczniku Literatury i Sztuki” (1934-35). Od 1935 prowadził dział krytyki literackiej w „Prosto z mostu”, ogłaszał także na jego łamach recenzje, głównie dotyczące poezji. W 1936 poślubił Helenę Krauze, romanistkę. W 1937 uzyskał magisterium i otrzymawszy roczne stypendium Funduszu Kultury Narodowej, od października tego roku kontynuował studia filozoficzne we Francji, w Grenoble (u prof. Jacques'a Chevaliera) i w Paryżu, zbierając materiały do pracy doktorskiej o Victorze Cousin. Po powrocie do Warszawy zaprzestał współpracy z „Prosto z mostu”, nie godząc się z kierunkiem pisma. We wrześniu 1938 objął kierownictwo redakcji prozy w dziale literackim Polskiego Radia, równocześnie uczył propedeutyki filozofii w gimnazjach warszawskich i był asystentem Katedry Filozofii UW, kierowanej przez prof. Władysława Tatarkiewicza. Po wybuchu II wojny światowej, ewakuowany z Warszawy wraz z dyrekcją Polskiego Radia, wyjechał przez Wilno, a potem Szwecję do Francji i zamieszkał początkowo w Paryżu. Odnowienie się gruźlicy skłoniło go do przeniesienia się w styczniu 1940 do Montaigut (Allier). Kontynuował twórczość literacką; w okresie od marca do czerwca 1940 opublikował kilka esejów w „Polsce Walczącej” i „Wiadomościach Polskich.” Po klęsce Francji w czerwcu tego roku podjął nieudaną próbę jej opuszczenia. Powrócił wówczas do Montaigut, a stamtąd przeniósł się do Colombier. Jesienią 1940 udał się do Grenoble, gdzie Polski Czerwony Krzyż zorganizował w Grand Hotelu schronisko dla intelektualistów; ze względu na chorobę płuc nie został jednak przyjęty. Zimę 1940/41 spędził w sanatorium przeciwgruźliczym w St. Hilaire du Trouvet. Następnie mieszkał pod Grenoble, w Bouquéron, a potem w Laffrey, gdzie 30 maja 1943 zmarł i tam został pochowany.