MICHALSKI Hieronim Edward

Urodzony 21 grudnia 1913 w Chełmży pod Toruniem; syn Józefa Michalskiego, wyrobnika młynarskiego, i Marii z Jakubowskich. Do szkoły powszechnej i gimnazjum humanistycznego uczęszczał w Chełmży. W okresie gimnazjalnym należał do Legionu Młodych (do 1934/35). Debiutował w 1932 wierszem pt. Pożegnanie jesieni, ogłoszonym w czasopiśmie młodzieży szkolnej „Kuźnia Młodych” (nr 13); w piśmie tym, a także w wydawanym w Toruniu piśmie młodzieży pomorskiej „Nasze Prace” publikował w 1932-34 pierwsze recenzje i artykuły literackie. Zorganizował w Toruniu klub literacki W poprzek (1932-34). Po zdaniu matury w 1933 podjął studia polonistyczne i historyczne na Uniwersytecie Poznańskim; w 1938 uzyskał magisterium. Równocześnie jako krytyk literacki współpracował z wieloma czasopismami, m.in. z „Kurierem Literacko-Naukowym” (1933, 1938), „Zetem” (1934/35), „Kulturą” (1937-38), „Pionem” (1937-38), „Ateneum” (1938-39) i „Dziennikiem Poznańskim” (1938-39). W 1938 otrzymał nagrodę literacką miasta Poznania im. Jana Kasprowicza. W tym samym roku został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich [ZLP]). Na początku 1939 przeniósł się do Warszawy, gdzie był redaktorem sportowym w „Robotniku Polskim” oraz redaktorem technicznym w dwutygodniku „Polska Pracy”. W tymże roku publikował artykuły, recenzje i tłumaczenia m.in. w „Polityce”. W 1939 ożenił się z Haliną Świderską. W czasie okupacji niemieckiej przebywał początkowo w Warszawie i pracował jako uliczny sprzedawca książek, a od lipca 1940 w Iłży w Kieleckiem, gdzie do stycznia 1945 prowadził komplety tajnego nauczania w zakresie gimnazjum i liceum. W 1944 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR) (przy 2. Brygadzie Armii Ludowej Świt). Bezpośrednio po zakończeniu wojny pracował w aparacie partyjnym, najpierw jako instruktor propagandy w Komitecie Miejskim PPR w Radomiu, a od października 1945 jako członek Komitetu Wojewódzkiego (KW) i kierownik Wydziału Propagandy KW w Kielcach. Równocześnie od lutego 1945 do maja 1946 był redaktorem naczelnym „Dziennika Powszechnego” (wcześniej „Biuletyn Informacyjny, Głos Ziemi Radomskiej”) oraz organu KW PPR, tygodnika „Świt”. W maju 1946 został przeniesiony do Warszawy i objął stanowisko redaktora działu kulturalnego „Głosu Ludu”. Od października 1947 przez dwa lata pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki, początkowo jako dyrektor Departamentu Literatury i Książki, następnie Departamentu Twórczości Artystycznej. W 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W roku akademickim 1950/51 prowadził na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej wykłady z historii literatury polskiej. W 1951 ożenił się z Zofią Domżalską. Rozwijając twórczość krytycznoliteracką, publikował artykuły i recenzje literackie m.in. w „Odrodzeniu” (1945-48), „Twórczości” (1946, 1951-52, 1956) i „Świecie” (1952-54). Od lutego 1956 do czerwca 1958 był zastępcą redaktora naczelnego Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik; równocześnie w 1957-58 był zastępcą, a następnie redaktorem naczelnym tygodnika „Trybuna Literacka” (dodatek „Trybuny Ludu”, organu Komitetu Centralnego PZPR). W 1958-60 zajmował stanowisko redaktora naczelnego Państwowego Instytutu Wydawniczego. W 1961 podjął pracę w redakcji „Nowej Kultury,” początkowo jako zastępca redaktora naczelnego, a w 1962-63 jako redaktor naczelny. Po likwidacji pisma prowadził w 1963-66 dział zagraniczny tygodnika „Kultura”. Aktywnie uczestniczył w pracach ZLP (m.in. w 1947-50 członek sądu koleżeńskiego przy Zarządzie Głównym, od 1951 członek Komisji Młodzieżowej oraz konsultant Poradni Poetyckiej, od 1955 przewodniczący Sekcji Prozy, od 1961 przez cztery kolejne kadencje przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej, a od 1972 członek Zarządu Głównego). Był też członkiem Rady Kultury (w 1959-63 przewodniczący jej sekcji wydawniczej) oraz członkiem komitetu redakcyjnego „Biblioteki Poetów XX Wieku” Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Powstałe w tym czasie artykuły oraz przekłady z literatury rosyjskiej publikował m.in. w miesięczniku „Literatura na Świecie” (1971-76, z przerwami). W 1978 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1979 otrzymał Dyplom Ministra Kultury Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. W 1983 został członkiem nowego ZLP. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959). Zmarł 11 października 1986 w Warszawie.