MICHALSKI Bronisław Ludwik

Urodzony 19 września 1903 w Sieniawie pod Jarosławiem; syn Kacpra Michalskiego, właściciela małego zakładu betoniarskiego, i Jadwigi z Kwaśnych. Od 1915 uczęszczał do Gimnazjum Klasycznego w Jarosławiu. Jako uczeń zgłosił się ochotniczo do wojska i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920. W 1922 zdał maturę w Jarosławiu i podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, początkowo na Wydziale Lekarskim, a następnie na weterynarii. W tym okresie rozpoczął twórczość poetycką. W 1924 przeniósł się na Wydział Filozoficzny. Utrzymywał się z korepetycji. Po dwóch latach przerwał studia i powrócił do Sieniawy. W 1928 został powołany do wojska, ukończył Szkołę Podchorążych w Zaleszczykach i służył w 52. Pułku Piechoty w Złoczowie. Debiutował w 1929 wierszem pt. Świt, opublikowanym w „Kurierze Literacko-Naukowym” (nr 11). W 1929-32 mieszkał u swoich sióstr w Lublinie i pracował jako zastępca referenta działu świadczeń Funduszu Bezrobocia. Nawiązał wówczas kontakt z miejscowym środowiskiem literackim i dziennikarskim. Należał do członków założycieli Związku Literatów w Lublinie. Jesienią 1932 wyjechał do Krakowa, gdzie współpracował krótko z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”. Następnie przebywał kolejno w Sieniawie, Lublinie, a od grudnia 1933 w Warszawie. Związany był z kręgiem cyganerii poetyckiej skupionej wokół Józefa Czechowicza; mieszkał w tzw. wspólnym pokoju na Dobrej. Dorywczo zajmował się pracą dziennikarską, współpracując z pismem „Obóz Młodych”. Pracował też okresowo jako korepetytor i korektor. W 1934 i 1935 otrzymywał stypendium Funduszu Kultury Narodowej. Zmarł śmiercią tragiczną (utonął w niewyjaśnionych okolicznościach w Wiśle) 27 lipca 1935 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.