MIĄZEK Bonifacy

Urodzony 27 marca 1935 w Kolonii Szczerbackiej pod Radomiem w rodzinie chłopskiej; syn Piotra Miązka i Natalii z Michałowskich. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Kolonii Szczerbackiej i uczył się w szkole powszechnej w Ruskim Brodzie. Od 1949 uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Końskich. W okresie nauki w szkole średniej należał do Koła Młodych Pisarzy przy Oddziale Kieleckim Związku Literatów Polskich. W 1954 zdał maturę, a następnie studiował teologię i filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W czerwcu 1959 otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie przez sześć lat pracował jako wikariusz i nauczyciel religii w diecezji sandomierskiej, m.in. w Zakrzewiu pod Radomiem, Sandomierzu, Przedborzu i Starachowicach. Debiutował w 1964 wierszami pt. Powroty, Szczęście drzew i Istota przemijania, ogłoszonymi na łamach miesięcznika „Więź” (nr 3). W 1965 wyjechał na stałe do Austrii i zamieszkał w Wiedniu, gdzie w 1966-69 pracował jako duszpasterz w klinice psychiatrycznej Otto-Wagner-Spital oraz w duszpasterstwie polonijnym. W 1967-72 studiował na tamtejszym uniwersytecie slawistykę, filozofię i historię sztuki. Rozwijając twórczość literacką, publikował wiersze, artykuły i recenzje w krajowych czasopismach katolickich „Więź” (1964-65), „Przewodnik Katolicki” (1965, 1967-68) oraz „Tygodnik Powszechny” (1965-66, 1968), a także w prasie emigracyjnej, m.in. w „Kontynentach-Nowym Merkuriuszu” (Londyn, 1965-66), „Kulturze” (Paryż, 1965, 1968), „Oficynie Poetów” (Londyn, 1966, 1970) i „Wiadomościach” (Londyn, 1966-80, z przerwami). W 1967 został wyróżniony nagrodą poetycką „Wiadomości” za wiersze ogłoszone w tym piśmie w 1966. W 1969 otrzymał pięcioletnie stypendium Abrahama Woursella z Nowego Jorku, co umożliwiło mu rezygnację z pracy w szpitalu i kontynuowanie studiów uniwersyteckich. Doktoryzował się w 1972 na podstawie rozprawy pt. Die lyrische Beschreibung im Nachkriegsschaffen Kazimierz Wierzyńskis (promotor profesor Günther Wytrzens). Następnie związał się z Instytutem Slawistyki na Uniwersytecie w Wiedniu i rozpoczął wykłady z literatury polskiej. W 1984 habilitował się na podstawie pracy pt. Polnische Literatur 1863-1914. Darstellung und Analyse i otrzymał stanowisko docenta. Kontynuując twórczość literacką i krytyczną publikował wiersze i artykuły, m.in. w londyńskich czasopismach: „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (1984-85), „Pamiętnik Literacki” (1984-85) i „Przegląd Powszechny” (1984-85), oraz w „Gwieździe Polarnej” (Stevens Point w USA, 1984-85). W 1989 został infułatem. W 1996 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, którego był członkiem. Należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2003 mianowany profesorem Uniwersytetu w Wiedniu. W 2005 przeszedł na emeryturę. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1994). Zmarł 17 października 2018 w Wiedniu.