MIAZGOWSKI Bronisław

Urodzony 2 stycznia 1909 w Starych Brodach na Wołyniu; syn Wojciecha Miazgowskiego, robotnika, i Marii z domu Łozowy. Od 1915 uczęszczał do szkoły powszechnej w Starych Brodach, a od 1920 do Państwowego Gimnazjum Humanistycznego im. J. Korzeniowskiego w Brodach. Od 1921 należał do Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) i w starszych klasach prowadził drużynę harcerską. Debiutował w 1927 artykułami w wychodzącym w Warszawie tygodniku „Harcerz”. W 1928-29 wydawał i redagował miesięcznik młodzieży szkolnej „Znicz”, w którym też ogłosił pierwsze wiersze Nieznany czuwa i Czy słyszysz... (1928 nr 1). Po zdaniu matury w 1930, zbudował wraz z kolegami łódź żaglowo-wiosłową (nazwaną To lubię) i przepłynął od źródeł Styru do ujścia Wisły. W tymże roku podjął studia wyższe na Uniwersytecie Warszawskim (UW), początkowo na Wydziale Prawa (1930-32), a następnie na Wydziale Humanistycznym; w 1936 uzyskał magisterium z filologii słowiańskiej. Był członkiem i prezesem Koła Literackiego Studentów UW i redaktorem miesięcznika „Rytmy” (1934). Zarabiał na życie, pracując jako akwizytor książek, statysta w Teatrze Letnim, a od 1933 jako pomocnik kancelaryjny w Sądzie Grodzkim. Równocześnie kontynuował działalność w ZHP, uzyskał stopień harcmistrza; pracował społecznie w Głównej Kwaterze, w redakcji miesięcznika „Harcerz” (tu też artykuły podpisane Wędrowny Żuraw) oraz w kierownictwie Harcerskich Drużyn Żeglarskich. W 1935-37 redagował miesięczny dodatek pisma „Na tropie” pt. „Żeglarz” (od 1936 usamodzielniony). Jako instruktor żeglarstwa pływał od 1934 na statku szkolnym ZHP „Zawisza Czarny”, pod komendą generała Mariusza Zaruskiego. Od 1937 pracował jako instruktor żeglarstwa i wychowania morskiego w Zarządzie Głównym Ligi Morskiej i Kolonialnej w Warszawie, a w 1938 objął stanowisko redaktora naczelnego miesięcznika „Polska na Morzu” (wydanie A dla dorosłych i wydanie B dla młodzieży). Należał też do Związku Wszechsłowiańskiego i Towarzystwa Młodych Słowian. Był współzałożycielem grupy słowianofilskiej, która w 1934 wydała pismo „Demiurg” (nr 1-2). W styczniu 1939 odbył podróż statkiem towarowym do Antwerpii, skąd udał się do Francji i Maroka. Powrócił do Polski po wybuchu II wojny światowej; nie został zmobilizowany, bezskutecznie starał się dołączyć do Legionu Czeskiego. Pod koniec listopada przedostał się przez Węgry, Jugosławię i Włochy do Francji. Jako żołnierz 202. Modlińskiego Pułku Artylerii Ciężkiej 2. Dywizji Strzelców Pieszych (DSP) Armii Polskiej we Francji brał udział w walkach na froncie. Po kapitulacji Francji był internowany w Szwajcarii. Od jesieni 1940 do jesieni 1941 był nauczycielem i komendantem grupy harcerzy w Obozie Gimnazjalnym Żołnierzy 2. DSP w Wetzikon. Następnie przeniósł się do Obozu Uniwersyteckiego we Fryburgu, gdzie na tamtejszym uniwersytecie odbył studia slawistyczne i uzyskał doktorat na podstawie pracy Les éléments créateurs de la culture slave d'après les cours d'Adam Mickiewicz au Collège de France et à la lumière des vues contemporaines sur la culture en général (dyplom doktorski nostryfikował w 1950 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie). Rozwijał też twórczość literacką, publikując artykuły i prozę w pismach „Goniec Obozowy” i „Pamiętnik Literacki” (tu też pod pseudonimem Bezmir). Po zakończeniu wojny przebywał nadal we Fryburgu, gdzie na przełomie 1945/46 założył wraz z Eugeniuszem Lukasem miesięcznik poświęcony sprawom kultury „Horyzonty” i był współredaktorem dwu pierwszych numerów. W lutym 1946 powrócił do Polski i zamieszkał w Warszawie, gdzie do 1948 pracował w Ministerstwie Żeglugi jako naczelnik Wydziału Nauk i Szkolnictwa Morskiego. W 1946-47 był redaktorem naczelnym czasopisma „Morze”, miesięcznika Ligi Morskiej. Od 1947 należał do Polskiej Partii Robotniczej (później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1948 ożenił się z Claire Marnier, obywatelką szwajcarską. W tymże roku został zwolniony (na własną prośbę) z pracy w Ministerstwie Żeglugi, ale do połowy 1949 pełnił jeszcze funkcję doradcy ministra w sprawach szkolnictwa morskiego. W 1949-50 kierował Wydziałem Wydawniczym Zarządu Głównego Ligi Morskiej w Warszawie, a od lata 1950 Biblioteką Centralną Polskiego Radia. We wrześniu 1952 został aresztowany pod zarzutem utworzenia nielegalnej organizacji słowianofilskiej i skazany na osiem lat więzienia. Zwolniony w 1955 na roczny urlop zdrowotny, ze względu na postępującą utratę słuchu, w październiku 1956 został amnestionowany, a w 1958 zrehabilitowany. Podjął pracę społeczną w Głównej Radzie Morskiej Zarządu Głównego Ligi Przyjaciół Żołnierza. W obrębie tej organizacji założył w 1957 Klub Marynistów. W 1960 za twórczość literacką otrzymał nagrodę marynistyczną im. M. Zaruskiego. W tymże roku przeniósł się na stałe do Fryburga w Szwajcarii, gdzie od 1951 mieszkała jego żona. Utrzymywał jednak żywy kontakt z krajem. Był honorowym prezesem Klubu Marynistów (od 1960), członkiem Związku Literatów Polskich (od 1961), członkiem Starszoharcerskiego Kręgu Morskiego ZHP w Gdyni. W 1966-70 współpracował z londyńskim tygodnikiem „Kronika” (tu liczne wiersze i proza, m.in. w 1969-70 W kraju Helwetów). W 1968 podjął starania o utworzenie Międzynarodowego Instytutu Kultury Morskiej (Institut International de Culture Maritime), pozyskując dla tej idei 124 członków założycieli z 37 morskich krajów świata (zebranie inauguracyjne w 1973 w Bordeaux). Od 1969 był członkiem Académie des Poètes de la Mer (Francja, Rouen) i od 1972 członkiem stowarzyszenia The Whaling and Marine Manuscript Archives (Nantucket, Massachusetts USA). Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938), Harcerską Odznaką „Za Zasługę” (Złoty Krzyż 1946), Odznaczeniem Honorowym „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego” (1956), Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Morza” (1960), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Zmarł 20 czerwca 1981 we Fryburgu (Szwajcaria).