MEYSZTOWICZ Jan

Urodzony 22 marca 1910 w Rohoźnicy pod Wołkowyskiem w rodzinie ziemiańskiej; syn Oskara Meysztowicza i Florentyny z Kęszyckich. Do szkół uczęszczał w Wilnie; tam też ukończył w 1929 Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta. W latach szkolnych należał do harcerstwa. W 1929 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w Krakowie. Został członkiem organizacji akademickiej Myśl Mocarstwowa, a później prezesem jej Wileńskiego Koła. Po roku studiów wrócił do Wilna i pracował jako praktykant w Wileńskim Prywatnym Banku Handlowym. W kwietniu 1931 powrócił na studia, zdając zaległe egzaminy. Debiutował w 1931 felietonem pt. Pocałunek w świetle prawa rzymskiego, wydrukowanym anonimowo w organie Myśli Mocarstwowej na UJ pt. „Civitas Academica” (nr z 1 czerwca). Po zaliczeniu II roku studiów rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ). W 1932-35 był pracownikiem kontraktowym w Konsulacie Rzeczpospolitej Polskiej (RP) w Marsylii. Równocześnie kontynuował studia prawnicze na UJ; w 1934 uzyskał magisterium. Od 1936 pracował w poselstwie w Budapeszcie jako attaché, od 1937 w Delegacji RP przy Lidze Narodów w Genewie i w poselstwie RP w Bernie jako kierownik wydziału konsularnego. W grudniu 1938 powrócił do kraju i pracował w Departamencie Politycznym MSZ jako referendarz. W lipcu 1939 ożenił się z Halszką Nawroczyńską, pianistką. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z częścią personelu MSZ do Rumunii. Stamtąd przedostał się do Francji i rozpoczął ochotniczą służbę wojskową. W 1940 roku ukończył w Bretanii Szkołę Podchorążych Piechoty i został przydzielony do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Brał udział w kampanii norweskiej (kwiecień-czerwiec 1940). W 1940-45 służył w Wojsku Polskim w Wielkiej Brytanii; w 1941-42 był przydzielony do polskiej misji wojskowej w Kanadzie, w 1944 odkomenderowany do Ministerstwa Informacji i Dokumentacji w Londynie. Od kwietnia 1945 pełnił obowiązki konsula RP w Dublinie. W sierpniu 1946 powrócił do Polski i zamieszkał w Warszawie. Za swój właściwy debiut uważał opublikowany w 1946 w tygodniku „Odrodzenie” (nr 36) artykuł związany z II wojną światową pt. Strzępy epopei. W tym okresie rozpoczął także twórczość przekładową z języka angielskiego i francuskiego. W 1946-48 pracował w Centrali Handlu Zagranicznego „Polimex”. Równocześnie w 1947-48 kierował działem zagranicznym dziennika „Słowo Powszechne”. W 1948-50 był redaktorem w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Następnie przez kilka lat pozostawał bez stałej pracy. W 1957 był współzałożycielem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Społecznego (ChSS) oraz tygodnika ilustrowanego „Za i przeciw”, w którym następnie pełnił funkcję sekretarza redakcji (1957-62), redaktora naczelnego (do 1965) i członka komitetu redakcyjnego (do 1975). Od 1958 należał do Związku Literatów Polskich (ZLP). Był członkiem Zarządu Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju i Stołecznego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1960-64). Od 1969 do 1978 redagował „Biuletyn Wewnętrzny” wydawany przez ChSS. W 1975 przeszedł na emeryturę. W 1982-89 był przez dwie kadencje sędzią Trybunału Stanu. W 1986 otrzymał nagrodę publicystyczną im. W. Kętrzyńskiego, przyznawaną przez Zarząd Główny ChSS i redakcję „Tygodnika Polskiego”. W 1986-90 był członkiem Narodowej Rady Kultury. W 1986-89 wchodził w skład Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Był współzałożycielem i członkiem władz Unii Chrześcijańsko-Społecznej, ugrupowania społeczno-politycznego utworzonego w 1989 z przekształcenia ChSS. Odznaczony Krzyżem Walecznych (1940), Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim (1975) i Krzyżem Komandorskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski oraz wyróżnieniami zagranicznymi: Krzyżem Kawalerskim Korony Włoskiej, Krzyżem Kawalerskim Gwiazdy Rumuńskiej, francuskim Croix de Guerre i Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Królestwa Norwegii. Zmarł 27 lutego 1997 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.