MAURER Jadwiga

Urodzona 24 września 1932 w Kielcach w rodzinie nauczycielskiej; córka Barucha Graubarda i Hanny z Bochnerów. W czasie okupacji niemieckiej przebywała początkowo w Krakowie i uczyła się w szkole powszechnej. Znalazła się w ostatniej grupie dzieci żydowskich, które konspiracyjna organizacja Wolność, Równość, Niepodległość starała się w ramach akcji „Żegota” przewieźć na Węgry. W trakcie tej podróży dotarła na Słowację, gdzie przez dziesięć miesięcy przebywała w Preszowie pod opieką ojców franciszkanów i uczęszczała do szkoły klasztornej. Wiosną 1945 powróciła do kraju i podjęła naukę w gimnazjum żeńskim w Krakowie. W 1945-46 mieszkała w Gdańsku, gdzie nadal uczyła się w szkole średniej. W 1946 wyjechała na stałe z kraju i zamieszkała w Monachium. Początkowo uczęszczała na różne kursy naukowe na poziomie maturalnym. Następnie na tamtejszym uniwersytecie podjęła studia slawistyczne, ukończone w 1956 doktoratem, na podstawie rozprawy pt. Das Plusquamperfektum im Polnischen (promotor profesor E. Koschmieder). W tymże roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych i wyszła za mąż za Warrena R. Maurera, germanistę. W 1959-65 wykładała jako assistant professor językoznawstwo słowiańskie i literaturę polską w University of California w Berkeley. Debiutowała w 1960 artykułem pt. Bolesław Prus und Friedrich Spielhagen. (Zur Problematik der romantischen Liebe in „Lalka” und „In Reih' und Glied”), ogłoszonym w „Die Welt der Slawen” (Wiesbaden, nr 3/4), a w języku polskim w 1964 artykułem pt. W obronie Przybyszewskiego na łamach londyńskich „Wiadomości” (nr 8). Rozwijając twórczość literacką i krytyczną publikowała prozę, artykuły i recenzje literackie, m.in. w londyńskich „Wiadomościach” (1964-70, 1972-73, 1977) oraz paryskiej „Kulturze” (1965-69, 1976, 1982, 1985, 1994-96). W 1965-68 była wykładowcą na wydziale slawistyki Indiana University w Bloomington, a następnie podjęła wykłady z językoznawstwa słowiańskiego i literatury polskiej jako full professor w University of Kansas w Lawrence. W 1974-75 była dziekanem wydziału języków i literatur słowiańskich tegoż uniwersytetu. Od 1985 należała do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. W 1994-2002 odbyła wiele podróży, w czasie których występowała z wykładami o Adamie Mickiewiczu w Nowym Jorku i Ann Arbor w Stanach Zjednoczonych, Tel-Awiwie i Jerozolimie w Izraelu, a także w Poznaniu, Warszawie i Kielcach. Artykuły i recenzje literackie publikowała w czasopismach emigracyjnych, m.in. w nowojorskim „Przeglądzie Polskim” (dodatku „Nowego Dziennika”, 1996-2006, z przerwami), a także w periodyku krajowym „Archiwum Emigracji” (1996, 1998, 2002/03). W 2001 przeszła na emeryturę. W 2002 otrzymała nagrodę „Excellence in Graduate Teaching” przyznaną przez University of Kansas. Zmarła 16 października 2012 w Urbana w Illinois.