MAŚLANKA Julian

Urodzony 5 marca 1930 w Łukawcu pod Rzeszowem; syn Adama Maślanki i Pauliny Szuberla, rolników. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Łukawcu, gdzie też w 1943/44 rozpoczął naukę na tajnych kompletach gimnazjalnych. Po wojnie kontynuował naukę początkowo w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Sz. Konarskiego w Rzeszowie, a od 1945/46 w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie; w 1949 zdał maturę. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie z roczną przerwą w 1952-53, w czasie której pracował w redakcji literackiej rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia. Drobne artykuły i recenzje zamieszczał w krakowskiej prasie codziennej. W 1954 ożenił się z Barbarą Gardulską, nauczycielką polonistką. W 1955 uzyskał magisterium. W tymże roku opublikował pierwszy artykuł historycznoliteracki pt. Zorian Dołęga Chodakowski w „Kwartalniku Instytutu Polsko-Radzieckiego” (nr 3). W 1956-62 był zatrudniony w Domu Kultury Huty im. Lenina. Jednocześnie kontynuował pracę naukową. W 1963 doktoryzował się na podstawie pracy Zorian Dołęga Chodakowski – jego miejsce w kulturze polskiej i wpływ na piśmiennictwo romantyczne (promotor profesor Stanisław Pigoń). Następnie pracował w Ośrodku Badań Prasoznawczych w Krakowie na stanowisku sekretarza naukowego (1963-67) oraz redaktora naczelnego kwartalnika „Zeszyty Prasoznawcze” (1964-67; tu m.in. do 1969 ok. 100 artykułów biograficznych w cyklu Materiały do słownika dziennikarzy i publicystów polskich podpisanych: (jm), jm). W 1965 został członkiem Komisji Historycznoliterackiej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie. W 1968 habilitował się na podstawie rozprawy Słowiańskie mity historyczne w literaturze polskiego oświecenia, po czym podjął pracę w Instytucie Filologii Polskiej UJ, najpierw na stanowisku adiunkta a od 1969 docenta. W tymże roku wszedł w skład kolegium redakcyjnego „Ruchu Literackiego”. W 1969-81 był członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN. W 1971 wyjeżdżał na stypendium naukowe do Paryża. O tegoż roku do 1975 redagował „Prace Historycznoliterackie” (w serii Zeszytów Naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego). W 1972-75 był prodziekanem Wydziału Filologicznego UJ. W 1974 otrzymał nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I stopnia. W 1975-78 i 1979-81 wykładał historię literatury polskiej w Katedrze Języka i Literatury Polskiej (Institut de Polonais) w Université de Nancy II; po śmierci profesora Étienne Decaux, od 1976 był przez cztery lata kierownikiem tejże katedry. W 1979 wszedł w skład kolegium redakcyjnego Dzieł wszystkich Adama Mickiewicza. W tymże roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1986 profesora zwyczajnego. W 1980 został członkiem Société des Amis de Lamennais w Paryżu. Prowadził badania nad rękopisami Adama Mickiewicza w Bolonii (1986) i w Paryżu (1987). W 1987 wszedł w skład zespołu redakcyjnego Dzieł wszystkich Cypriana Norwida. Od 1989 należał do Towarzystwa Naukowego Societas Jablonoviana w Lipsku. W 1991 został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (PAU), a w 1993-97 wchodził w skład Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Od 1993 należał do Komitetu Redakcyjnego Wydania Rocznicowego Dzieł A. Mickiewicza. W 1995 objął funkcję redaktora naczelnego „Ruchu Literackiego”. W 1997 został członkiem czynnym PAU i do 2000 sekretarzem Wydziału Filologicznego Akademii; w 2004 został wicedyrektorem, a w 2005 dyrektorem tegoż Wydziału. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1976) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990). Zmarł 7 września 2020 w Krakowie.