MARCINIAK Rena

Urodzona 14 stycznia 1947 we wsi Węgliska (Rzeszowskie) w rodzinie inteligenckiej; córka Stanisława Marciniaka; pracownika umysłowego, i Marii z Całków. Uczęszczała do Liceum im. A. Mickiewicza w Żołyni. Po zdaniu matury, w 1964 rozpoczęła studia polonistyczne początkowo na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1965 wyszła za mąż za Stanisława Nyczaja, poetę (rozwód 1978) i zamieszkała w Opolu, gdzie kontynuowała studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP). Debiutowała w 1965 wierszami ogłoszonymi w Polskim Radiu, a w 1966 utworem pt. Wietnamska dziewczyna, opublikowanym w „Trybunie Opolskiej” (nr 89); drukowała tu też w latach następnych. W tym czasie współredagowała studencki miesięcznik „Nasze Sprawy” oraz współpracowała z miesięcznikiem „Fama”. Już w czasie studiów podjęła pracę w Bibliotece Głównej WSP, gdzie pracowała nadal po uzyskaniu w 1968 magisterium. Brała aktywny udział w życiu literackim i kulturalnym Opola; była członkiem Koła Młodych przy Oddziale Opolskim Związku Literatów Polskich (ZLP) i Nauczycielskiego Klubu Literackiego oraz Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy (KKMP) (za działalność w Radzie Krajowej KKMP otrzymała w 1970 Złoty Medal Związku Młodzieży Wiejskiej). W 1970 zrezygnowała z pracy w bibliotece i podjęła studia dziennikarskie na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Równocześnie w 1971-73 pracowała jako nauczycielka w Liceum Ogólnokształcącym w Opolu. Wiersze, artykuły, recenzje i szkice drukowała w tym czasie m.in. w pismach „Opole” (1970-73), „Tygodnik Kulturalny” (1971-78, z przerwami) i „Życie Literackie” (1971-87, z przerwami). Współredagowała „Kwartalnik Nauczyciela Opolskiego”. Była członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1973 zamieszkała w Kielcach i podjęła pracę w miesięczniku „Przemiany”; prowadziła tu do 1977 dział literacki oraz drukowała swoje recenzje, wiersze, felietony i szkice literackie. Równocześnie jako starszy asystent prowadziła zajęcia z poetyki i literatury współczesnej na Wydziale Filologii Polskiej tamtejszej WSP. Od 1975 pracowała w redakcji literackiej rozgłośni Polskiego Radia w Kielcach, dla której pisała też słuchowiska i felietony oraz przygotowywała audycje poetyckie. Wielokrotnie otrzymywała nagrody w konkursach i turniejach literackich. Była członkiem Ośrodka Kieleckiego KKMP. W 1977 przeniosła się do Warszawy. Pracowała początkowo w Staromiejskim Domu Kultury, jako konsultant literacki i redaktor miesięcznika „Okolice”, którego była współzałożycielem przy Radzie Krajowej KKMP, od 1979 wchodziła w skład kolegium redakcyjnego miesięcznika „Nowy Wyraz” (do rozwiązania pisma w 1981; drukowała tu od 1977). W 1981 wyszła za mąż za Andrzeja Kosmowskiego, tłumacza, handlowca. Wiersze i recenzje publikowała także m.in. w tygodniku „Radar” (1982-83; m.in. podpisane Rena), w którego redakcji była zatrudniona. W 1984 została członkiem ZLP. W 1986 podjęła pracę jako redaktor w Młodzieżowej Agencji Wydawniczej, gdzie pełniła funkcję zastępcy redaktora naczelnego (do rozwiązania wydawnictwa w 1990). W 1990 weszła w skład kolegium redakcyjnego czasopisma „Integracje” oraz została społecznym wiceprezesem Fundacji Sztuki na rzecz „Integracji”. Podjęła współpracę z Polskim Radiem, jako autorka adaptacji literackich i słuchowisk poetyckich. Zajmowała się zagadnieniami z zakresu parapsychologii; współpracowała z miesięcznikami „Czwarty Wymiar” (od 1999 wydawca i redaktor) oraz „Wróżka”. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1987). Mieszka w Warszawie.