MAKOWIECKI Tadeusz

Urodzony 27 marca 1900 w Warszawie; syn Zygmunta Makowieckiego, publicysty, redaktora „Gońca Porannego”, i Zofii z Wartołowskich, konserwatora muzealnego. W 1918 ukończył Gimnazjum im. M. Reja w Warszawie i w tymże roku zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej. Następnie od 1921 studiował polonistykę, filozofię i historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1926 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. Młodzieńcze poglądy Norwida na sztukę (promotor profesor Zygmunt Batowski). W tymże roku opublikował pierwszy artykuł naukowy pt. Z lat szkolnych Cypriana Norwida w „Ruchu Literackim” (nr 4); z pismem tym współpracował stale do 1936. W 1927-29 pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie, początkowo jako stypendysta Instytutu Bibliograficznego, potem jako kierownik Działu Rękopisów. Jednocześnie był adiunktem I Katedry Historii Literatury Polskiej UW. W 1928 wyjechał na półroczne studia do Francji. Po powrocie pracował przez kilka miesięcy w redakcji „Nauki Polskiej”, następnie w Dyrekcji Funduszu Kultury Narodowej. W 1929 był współzałożycielem czasopisma „Pamiętnik Warszawski” (publikował w nim do 1930). Był aktywnym członkiem Klubu Literackiego i Naukowego (KLiN), członkiem Związku Historyków Sztuki i Kultury, Związku Literatów Polskich. W 1930-31 współpracował z Komisją do Badań nad Historią Literatury i Oświaty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego; w 1936 został wybrany na członka korespondenta. Równocześnie w 1930-33 był kierownikiem działu literackiego Polskiego Radia. W 1933 wchodził w skład Komitetu Organizacyjnego Wystawy Stanisława Wyspiańskiego, urządzonej w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1934 brał udział w organizowaniu kwartalnika „Marchołt” (ale do redakcji pisma nie należał) i publikował w nim do 1936. Rozprawy, studia i artykuły zamieszczał też w „Poloniście” (1931-33), „Nauce Polskiej” (1932-39), „Roczniku Literackim” (1933-37). W 1936 habilitował się na UW na podstawie rozprawy Poeta – malarz. Studium o Stanisławie Wyspiańskim i otrzymał stanowisko docenta. W tymże roku powrócił do pracy w Bibliotece Uniwersyteckiej, gdzie był kolejno kustoszem, kierownikiem działu czytelni i czasopism i równocześnie zastępcą dyrektora. W 1938-39 przebywał przez kilka miesięcy w Wiedniu, potem w Paryżu, prowadząc badania naukowe. W 1939 redagował kwartalnik „Glossy Poświęcone Kulturze i Piśmiennictwu” (kontynuacja „Marchołta”). W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie i pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej. W 1941-44 prowadził wykłady i ćwiczenia na działającym tajnie UW. Od początku listopada do końca grudnia 1944 organizował ewakuację i ukrycie przed Niemcami około 80 tysięcy woluminów księgozbioru podręcznego Biblioteki Uniwersyteckiej. Po zakończeniu wojny w 1945 zamieszkał w Toruniu i podjął pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1946 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tymże roku został kierownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej. W 1946-48 wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”. Ożenił się z Hanną Abramowicz, graficzką, pracowniczką muzeum w Toruniu. Od 1947 był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, od 1948 przewodniczącym Komisji Filologicznej Wydziału II Towarzystwa. Od 1948 jako profesor kontraktowy prowadził zajęcia dydaktyczne także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Zmarł 5 maja 1952 w Toruniu; pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.