MAJCHERCZYK Julian

Urodzony 1 stycznia 1908 w Zawierciu w Zagłębiu Dąbrowskim; syn Antoniego Majcherczyka, sklepikarza, i Józefy z domu Laber. Ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie im. T. Zana w Wilnie i następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w Ososach na Polesiu. W 1932 odbył w Pucku sześciotygodniowy Kurs Przygotowawczy dla Nauczycieli Polskich za Granicą. W 1933 wyjechał do Francji, gdzie podjął pracę oświatowo-pedagogiczną w środowiskach polonijnych, szczególnie w górniczym regionie północnym, początkowo w Merlebach w departamencie Moselle (Lotaryngia), a następnie (1933-34) w Metzu. Równocześnie studiował filologię francuską na uniwersytecie w Nancy. Aktywnie działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego we Francji; był m.in. organizatorem Ogniska Nauczycieli Polskich na terenie wschodniej Francji. Pracował jako naczelny referent oświatowy przy Związku Towarzystw Kulturalno-Oświatowych im. J. Piłsudskiego oraz redagował biuletyn „Piłsudczyk”. Debiutował w 1934 powieścią pt. Światła wśród nocy. W tymże roku przeniósł się do Paryża, gdzie podjął studia w École des Langues Orientales. W 1935-38 był korespondentem Światowego Związku Polaków za Granicą. W 1936 ożenił się z Aurelią Kaczmarek, córką polskiego górnika zamieszkałego we Francji. Wiersze, piosenki, inscenizacje i drobne utwory sceniczne dla teatrów dziecięcych i szkolnych publikował w czasopiśmie „Narodowiec” lub w „Poradach Oświatowych”, wydawanych przez Radę Porozumiewawczą Związków Polskich we Francji, a także w periodykach wydawanych z różnych okazji. Za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej został w 1937 odznaczony Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. Po wybuchu II wojny światowej, który zastał go w miasteczku górniczym Harnes pod Lens, wstąpił ochotniczo do formującego się we Francji Wojska Polskiego i objął funkcję oficera oświatowego w obozie szkoleniowym w Coëquidan. W tym czasie publikował prozę w czasopiśmie „Żołnierz Polski we Francji” (1939). Po klęsce Francji, w czerwcu 1940 został aresztowany i zesłany do pracy w kopalni węgla, gdzie pracował jako pomocnik magazyniera. Był współorganizatorem pierwszej polonijnej organizacji konspiracyjnej we Francji Orzeł Biały; w 1943 została włączona do Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość. Rozwijając twórczość literacką, ogłaszał utwory prozą w wydawanych we Francji czasopismach polskich „Sztandar” (Lens, 1944; pod pseudonimem Gaston) i „Razem młodzi przyjaciele” (Lyon – Paryż, 1945). Po zakończeniu wojny pracował do października 1947 jako attaché kulturalny w Konsulacie Generalnym Polski Ludowej w Lille. Równocześnie kierował sekcją polską radia w Lille. W następnych latach powrócił do pracy nauczycielskiej i działalności społeczno-organizacyjnej wśród francuskiej Polonii. Napisał wiele broszur do użytku nauczycieli polonijnych i opracował kilka książek do nauki języka polskiego, m.in. dla dzieci nieznających mowy ojczystej. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz francuskim Croix de Guerre (1950). Zmarł 20 stycznia 1998 w Paryżu; pochowany w Boulogne pod Paryżem. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2006).