MAGNUSZEWSKI Józef

Urodzony 12 marca 1924 w Warszawie; syn Romana Magnuszewskiego, kolejarza, i Justyny z Domańskich. W Warszawie ukończył szkołę powszechną i uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Króla Władysława IV. W czasie okupacji niemieckiej kontynuował naukę na tajnych kompletach tegoż gimnazjum; w 1943 zdał maturę. W tym samym roku podjął studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Ziem Zachodnich, działającego tajnie w Warszawie. Równocześnie pracował jako robotnik w Zakładach Tele- i Radiotechnicznych. Po wojnie kontynuował studia polonistyczne oraz rozpoczął studia slawistyczne na Uniwersytecie Poznańskim (UPozn.); w 1947 uzyskał magisterium z filologii polskiej. W tymże roku debiutował artykułem pt. Z dziejów stosunków literackich polsko-czeskich u schyłku XIX wieku, ogłoszonym w „Przeglądzie Zachodnim” (nr 11/12). W 1948 uzyskał roczne stypendium naukowe rządu czechosłowackiego i wyjechał do Pragi, gdzie studiował slawistykę na Uniwersytecie Karola oraz zbierał materiały do pracy doktorskiej. W 1949 doktoryzował się na UPozn. na podstawie rozprawy Stosunki literackie polsko-czeskie w końcu XIX i na początku XX wieku (promotor: profesor Roman Pollak). W tym samym roku został asystentem na UPozn., początkowo Katedry Historii Literatury Polskiej, a następnie Katedry Historii Literatur Zachodniosłowiańskich. W 1952 został przeniesiony na Uniwersytet Warszawski (UW) na stanowisko adiunkta Katedry Filologii Słowiańskiej. W 1955 otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1960 profesora nadzwyczajnego. W 1955-62 pracował także w Zakładzie Słowianoznawstwa Polskiej Akademii Nauk (PAN). Był członkiem zespołu redakcyjnego „Pamiętnika Słowiańskiego” (w 1955-62 sekretarz, 1962-69 redaktor). Rozwijając twórczość historycznoliteracką, publikował szkice i artykuły m.in. w „Przeglądzie Zachodnim” (do 1952), „Pamiętniku Literackim” (1950-52, 1965, 1968), „Slavia Occidentalis” (1961-67, z przerwami) i „Roczniku Literackim” (1965-83; tu w 1967-82 omówienia Literatura czeska i słowacka, a w 1982-83 także Literatura łużycka). W 1963-68 był kierownikiem Studium Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców UW. Pełnił też kolejno funkcje kierownika Katedry Filologii Słowiańskiej (1967), dyrektora Instytutu Filologii Słowiańskiej (1968), kierownika Zakładu Filologii Serbsko-Chorwackiej (od 1969). W 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1978-81 zajmował stanowisko prodziekana Wydziału Rusycystyki, Slawistyki i Lingwistyki Stosowanej UW. Za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej i badań naukowych otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego II stopnia (1968), Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I i II stopnia (1972, 1984). W 1989-90 wchodził w skład rady redakcyjnej „Przeglądu Humanistycznego”. Był członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN, Komitetu Filologicznego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiej Akademii Umiejętności. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), bułgarskim Orderem Cyryla i Metodego I klasy (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1988). Zmarł 19 grudnia 1994 w Warszawie.