ŁOCH Eugenia

Urodzona 10 listopada 1926 w Dębicy (obecnie Podkarpackie); córka Jana Śliwy, urzędnika skarbowego, i Ewy z Pawlaków. W czasie okupacji niemieckiej przebywała nadal w Dębicy, gdzie ukończyła dwuletnią szkołę handlową, a następnie uczyła się na tajnych kompletach gimnazjalnych. Po zakończeniu wojny kontynuowała naukę w Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy. Po zdaniu matury w 1947, studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie; w 1950 uzyskała dyplom uprawniający do nauczania języka polskiego i angielskiego w szkole średniej. Następnie pracowała do 1963 w Technikum Ekonomicznym i Technikum Mechanicznym w Dębicy. W tym czasie rozwijała działalność popularnonaukową w ramach Towarzystwa Wiedzy Powszechnej z siedzibą w Rzeszowie. W 1951 wyszła za mąż za Władysława Łocha, ekonomistę. W 1955-58 studiowała zaocznie polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; w 1958 uzyskała magisterium. W 1963-66 odbywała studia doktoranckie w WSP w Krakowie, a następnie została zatrudniona na stanowisku starszego asystenta Katedry Literatury i Języka Polskiego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. Debiutowała w 1968 w książce zbiorowej pt. Wilhelm Mach. Człowiek i pisarz artykułem O opowiadaniach z lat 1945-53. Artykuły ogłaszała w tym czasie m.in. w „Profilach” (1968-71) i „Ruchu Literackim” (1969-70). W 1968 doktoryzowała się w WSP w Krakowie na podstawie pracy Twórczość nowelistyczna Ignacego Maciejowskiego-Sewera (promotor prof. Jan Nowakowski) i objęła stanowisko adiunkta w WSP w Rzeszowie. Od 1968 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Działała w Związku Nauczycielstwa Polskiego i Lidze Kobiet. Od 1970 przewodniczyła Komisji Historycznoliterackiej Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, a w 1971 została członkiem Komisji Historycznoliterackiej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie. W 1972-76 była posłem na Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej; uczestniczyła w pracach Komisji Oświaty i Wychowania oraz Komisji Nauki i Postępu Technicznego. W 1972-74 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Humanistycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie; od 1976 pracowała na tej uczelni jako docent kontraktowy. W 1977 przeniosła się do Lublina i podjęła pracę w Zakładzie Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski Instytutu Filologii Polskiej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS). W 1977-92 pełniła funkcję kuratora Koła Naukowego Polonistów oraz przewodniczącej Rady Pedagogicznej Instytutu Filologii Polskiej UMCS. W 1978 habilitowała się na UJ, na podstawie rozprawy Pierwiastki mityczne w opowiadaniach Jarosława Iwaszkiewicza. Geneza i funkcja i uzyskała stanowisko docenta. W 1979 została członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego; od 1993 przewodnicząca Komisji Filologicznej Towarzystwa. W 1982-84 była prodziekanem do spraw dydaktyki Wydziału Humanistycznego UMCS. W 1983 została kierownikiem Zakładu Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski Instytutu Filologii Polskiej UMCS, a w 1989-92 pełniła funkcję dyrektora Instytutu. Brała udział w pracach komisji wydziałowych i neofilologicznych do spraw rekrutacji. W 1985-87 była członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Od marca do czerwca 1988 oraz w maju 1989 prowadziła cykl wykładów z literatury polskiej XIX i XX w. w Katedrze Literatur Słowiańskich Uniwersytetu im. I. Franki we Lwowie. W 1988 otrzymała nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 1990 otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego UMCS. Od października do grudnia 1991 przebywała na stypendium naukowym Deutscher Akademischer Austausch-Dienst na Uniwersytecie im. J.W. Goethego we Frankfurcie nad Menem. W 1996 uzyskała tytuł naukowy profesora. Odznaczona m.in., medalem „Za Zasługi dla Województwa Rzeszowskiego” (1973), Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), odznaką „Zasłużony dla m. Lublina” (1987). Zmarła 7 sierpnia 2019 w Lublinie.