ŁĘCZYCKA Maria Jadwiga

Urodzona 3 października 1903 w Gidlach pod Radomskiem; córka Jana Michalskiego, nauczyciela, i Eleonory z Sikorskich. W 1921 ukończyła Gimnazjum Żeńskie w Piotrkowie Trybunalskim, a w następnym roku rozpoczęła studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Uzyskawszy dyplom nauczyciela, pracowała w 1926-31 w szkołach średnich w Radomsku i Piotrkowie Trybunalskim. W 1927 wyszła za mąż za Henryka Łęczyckiego. Od 1932 mieszkała w Trembowli pod Tarnopolem. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu ziem wschodnich przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, została w 1940 razem z trojgiem dzieci wywieziona do Kazachstanu. Pracowała jako robotnica w kołchozie i sowchozie w rejonie kokpektyńskim, a od 1944 w Semipałatyńsku, gdzie przez dwa kolejne lata pracowała jako nauczycielka historii w polskiej szkole. Współpracowała ze Związkiem Patriotów Polskich; pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Miejskiego Związku. Była też pełnomocnikiem Poselstwa Polskiego w Komisji do Spraw Repatriacji. Do kraju powróciła w 1946 i zamieszkała we Wrocławiu, gdzie podjęła pracę w spółdzielczości (w dziale szkolenia). Współpracowała z Polskim Radiem jako autorka słuchowisk; debiutowała w 1948 słuchowiskiem dla dzieci pt. Ogniwa, zrealizowanym przez rozgłośnię wrocławską. Od 1947 należała do Polskiej Partii Socjalistycznej (w 1948-57 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1948-50 pełniła funkcję sekretarza Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Bułgarskiej. W 1951 pracowała jako wicedyrektor Szkoły Pielęgniarskiej. W następnych latach zajmowała się wyłącznie pracą literacką. Kontynuowała współpracę z Polskim Radiem (rozgłośnią wrocławską i zielonogórską) jako autorka opowiadań, reportaży, wywiadów, humoresek i słuchowisk. Debiutowała jako powieściopisarka w 1954 książką Porządek świata. W 1957 została członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Brała udział w kilku konkursach literackich, uzyskując nagrody i wyróżnienia, m.in. w 1965 I nagrodę w konkursie Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze, Lubuskiego Towarzystwa Kulturalnego i Oddziału Zielonogórskiego ZLP na prozę na temat 30-lecia na ziemiach nadodrzańskich za opowiadanie Przysięga Ludwiki („Nadodrze” nr 7). Otrzymała Odznakę Budowniczego Wrocławia, odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi (1946) i Medalem 40-lecia Kultury Dolnego Śląska. Zmarła 5 grudnia 1993 we Wrocławiu.