ŁEMPICKI Zygmunt

Urodzony 11 maja 1886 w Sanoku; syn Wiktora Łempickego, urzędnika, i Marii z Sobieniowskich. W 1904 ukończył III Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie. Następnie studiował filologię germańską i klasyczną oraz filozofię na Uniwersytecie Lwowskim; w 1908 uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy Immermanns Weltanschauung (promotor prof. Kazimierz Twardowski). W 1908-10 kontynuował studia w Berlinie i Getyndze. Po powrocie do kraju pracował w 1910-12 jako nauczyciel języka niemieckiego w szkołach średnich we Lwowie i równocześnie kontynuował pracę naukową. W 1911 ożenił się z Anną Wandą Rehman, nauczycielką. W tymże roku zaczął ogłaszać studia naukowe, m.in. w „Przewodniku Naukowym i Literackim” oraz w „Ruchu Filozoficznym” (do 1927, z przerwami ), od 1912 w „Pamiętniku Literackim” (do 1938, z przerwami) i „Przeglądzie Filozoficznym” (do 1936, z przerwami). Od 1912 wykładał w gimnazjach w Warszawie. W 1916 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie na podstawie rozprawy Geschichte der deutschen Literaturwissenschaft bis zum Ende des XVIII Jahrhunderts. W tymże roku rozpoczął wykłady z historii literatury niemieckiej i gramatyki historycznej języka niemieckiego. Od 1919 kierował Katedrą Germanistyki na Uniwersytecie Warszawskim (UW), początkowo jako profesor nadzwyczajny, a od 1920 profesor zwyczajny; był w tym czasie dwukrotnie dziekanem Wydziału Filozoficznego UW. W 1927 został członkiem korespondentem (w 1933 członkiem czynnym) Polskiej Akademii Umiejętności. Był też członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. od 1929 Warszawskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od 1926 należał do zespołu redakcyjnego „Prac Filozoficznych” i „Ruchu Literackiego” (do 1934), a w 1930 brał udział w założeniu i redagowaniu czasopisma „Neofilolog”. Równocześnie od 1912 był aktywny jako dziennikarz i publicysta, ogłaszając w wielu czasopismach artykuły na tematy polityczne, gospodarcze i kulturalne oraz recenzje teatralne, literackie i muzyczne; bliżej współpracował z „Wiekiem Nowym” (1915-20; tu m.in. recenzje teatralne i muzyczne w cyklach Z teatru, Z sali koncertowej, podpisywane: -t.–i.), z „Gazetą Poranną i Wieczorną” (1919-21). W 1920 redagował lwowską „Gazetę Żołnierską”. Po przeniesieniu się do Warszawy publikował w „Kurierze Warszawskim” (od 1922; m.in. w 1936-39 prowadził stały dział pt. Kronika szkolna) i „Kurierze Porannym” (1923-24). W 1931-36 współredagował „Kurier Polski” i publikował w nim m.in. cykl recenzji teatralnych Z teatru (podpisywany: ł., t.i., Z.Ł.). Był inicjatorem i redaktorem naczelnym encyklopedii Świat i życie (1933-39). Po wybuchu II wojny światowej mieszkał nadal w Warszawie. Aresztowany przez gestapo na początku 1943, w związku z podejmowanymi przezeń staraniami o uwolnienie osadzonej na Pawiaku w grudniu 1942 Anny z Oderfeldów Chorowiczowej, historyczki literatury, współpracowniczki encyklopedii Świat i życie, został 28 kwietnia wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie 21 czerwca 1943 zmarł.