BIO
Urodzony 25 maja 1886 w Kamionce Strumiłowej pod Lwowem; syn Juliusza Łempickiego, komisarza starostwa, i Henryki z Bieniaszewskich. Uczęszczał początkowo do szkoły ludowej, potem do gimnazjum w Nowym Sączu, a od 1901 do V Gimnazjum im. S. Żółkiewskiego we Lwowie. Po zdaniu matury w 1904, studiował do 1911 polonistykę oraz historię i filologię klasyczną na Uniwersytecie Lwowskim. W tym czasie jako stypendysta Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (1907-09) m.in. opracował Bibliografię historii literatury i krytyki literackiej polskiej za rok 1906 (Lwów 1908). Od 1910 był nauczycielem kolejno w VI Gimnazjum im. S. Staszica i VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie oraz w gimnazjum w Horodence (1913-14). W 1913 doktoryzował się na Uniwersytecie Lwowskim, na podstawie rozprawy Ze studiów nad Janem Zamoyskim jako humanistą (promotor prof. Józef Kallenbach), a w 1914 złożył egzamin nauczycielski. W czasie I wojny światowej uczył ponownie w VIII Gimnazjum we Lwowie. Związany z obozem niepodległościowym, pracował też w lwowskim Biurze Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego (1914-18); w 1914-16 redagował „Biblioteczkę Wojenną”. Kontynuując badania nad kulturą epoki renesansu i dziejami oświaty i szkolnictwa w Polsce, opublikował w 1917 pierwszą większą rozprawę naukową Jan Zamoyski jako reformator wyższego szkolnictwa w Polsce („Rozprawy Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności”, t. 57). Po I wojnie światowej kontynuował pracę nauczycielską, w 1918-19 uczył w gimnazjum w Borysławiu, a w 1919-21 w VI i VIII Gimnazjum we Lwowie. Rozpoczął w tym czasie współpracę z dziennikami lwowskimi, zwłaszcza z „Wiekiem Nowym” (1918-23). W 1921-24 pracował jako starszy referent w Archiwum Państwowym we Lwowie. Był redaktorem „Wiadomości z Dziejów Wychowania i Szkolnictwa w Polsce” (1921). W 1922 habilitował się na podstawie rozprawy pt. Działalność Jana Zamoyskiego na polu szkolnictwa (1573-1605). Następnie podjął pracę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie, od 1924 jako profesor nadzwyczajny w Katedrze Historii Oświaty i Szkolnictwa, a od 1933 jako profesor zwyczajny. Był sekretarzem, a następnie przewodniczącym lwowskiej Podkomisji do Badania Dziejów Wychowania i Szkolnictwa w Polsce PAU. W 1925-27 był nadto kierownikiem literackim Wydawnictwa Zakładu Narodowego im. Ossolińskich; zainicjował nowe serie wydawnicze, m.in. „Bibliotekę Badań Literackich”, „Bibliotekę Wychowania Fizycznego i Sportu”, „Bibliotekę Wschodnią” oraz wydawanie na dużą skalę podręczników szkolnych i akademickich. Od 1925 pełnił przez kilka lat funkcję dyrektora Polskiego Muzeum Szkolnego. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego” (od 1925; w 1938 był współredaktorem pisma), w 1927-29 redagował kwartalnik „Minerwa Polska”. Od 1928 był członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, a od 1929 członkiem korespondentem PAU. Rozwijał też twórczość dziennikarską, ogłaszając liczne felietony historyczno-kulturalne na łamach prasy lwowskiej, m.in. był stałym współpracownikiem „Gazety Lwowskiej” (1928-34). Był trzykrotnie żonaty: z Walerią Pawłowską, następnie z Zofią Piotrowską, w 1930 ożenił się z Jadwigą Gamską, poetką. Od 1933 był redaktorem naczelnym Encyklopedii wychowania (3 tomy). W tymże roku, za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej, otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Zainicjował, a następnie redagował serię Prace Historyczno-Kulturalne (5 tomów, 1935-38). W 1936/37 był dziekanem Wydziału Humanistycznego UJK. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, wykładał historię literatury staropolskiej na ukraińskim Uniwersytecie im. I. Franki. W czasie okupacji niemieckiej pracował od listopada 1941 jako bibliotekarz w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Kontynuował też pracę naukową i rozpoczął twórczość przekładową, tłumacząc Homera, nadto pisał wspomnienia. Po wkroczeniu wojsk radzieckich wykładał ponownie historię literatury staropolskiej na Uniwersytecie im. I. Franki. W lipcu 1945, w ramach tzw. akcji repatriacyjnej przyjechał do Krakowa, gdzie został profesorem kontraktowym, a w 1946 profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Literatury Staropolskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tymże roku został wybrany na członka zwyczajnego Polska Akademia Umiejętności. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 2 grudnia 1947 w Krakowie.
Twórczość
1. Bibliografia historii literatury i krytyki literackiej polskiej za rok 1906. Lwów: Towarzystwo Literackie im. A. Mickiewicza 1908, 153 s.
2. Jan Zamoyski, Jezuici i Skarga. (Kilka uzupełnień i przyczynków). „Pamiętnik Literacki” 1912 s. 566-589. Wyd. nowe pt. „Wielki tolerant”, Jezuici i Skarga. Zamość: Z. Pomarański [1920], 34 s. Przedruk zob. poz. ↑.
3. Hetman Jan Zamoyski współpracownikiem Heidensteina. „Pamiętnik Literacki” 1917 s. 287-304. Wyd. nowe pt. Śladem komentarzy Cezara. (Hetman Jan Zamoyski współpracownikiem Heidensteina). Zamość: Z. Pomarański 1920, 28 s. Przedruk zmienione zob. poz. ↑.
4. Tadeusz Rutowski. 3 września 1914 – 20 czerwca 1915. [Biografia]. Lwów: J. Chęciński 1917, 72 s.
5. Działalność Jana Zamoyskiego na polu szkolnictwa. (1573-1605). Kraków: Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego 1921, 293 s. Przedruk zob. poz. ↑.
Zawartość
6. Stosunek Jana Zamoyskiego do medycyny i medyków. (Karta z dziejów mecenatu humanistycznego w Polsce). „Przegląd Naukowy i Literacki” 1921 t. 47 s. 10-65. Wyd. osobne pt. Jan Zamoyski, protektor medycyny i medyków. Lwów: H. Altenberg 1921, 60 s. Przedruk zmienione zob. poz. ↑.
7. Stanisław Sobiński. Człowiek i ideologia. Przemówienie na akademii żałobnej w Teatrze Wielkim w dniu 2 lutego 1927. Lwów: Komitet Obywatelski ku uczczeniu śp. Kuratora Sobińskiego 1927, 12 s.
8. Założenia wychowawcze i dydaktyczne podręcznika „Służ państwu”. T. 1. „Szlakiem bohaterów”. [Współautor: H. Gaertner]. Lwów: K.S. Jakubowski 1932, 32 s. Por. Prace edytorskie i redakcyjne poz. ↑.
9. O „Panu Tadeuszu” w stulecie ukazania się arcydzieła. Lwów: Macierz Polska 1934, 120 s.
Zawartość
10. Mickiewicz – Krasicki. Lwów: Towarzystwo Literackie im. A. Mickiewicza 1936, 82 s.
Zawartość
11. Polskie tradycje wychowawcze. Warszawa: Nasza Księgarnia 1936, 256 s.
Wyd. osobne fragmentów: Piłsudski jako wychowawca. Warszawa: Nasza Księgarnia 1936, 55 s.
12. Postulaty kulturalne Lwowa i Małopolski Wschodniej. Lwów: Skład główny Księgarnia Gubrynowicz i Syn 1936, 26 s.
13. Biskupi polskiego Renesansu jako opiekunowie kultury. Lwów: K.S. Jakubowski 1938, 34 s.
14. Nauczycielstwo a Polskie Towarzystwo Historyczne. Słowo wstępne: T. Kupczyński. Lwów: Polskie Towarzystwo Historyczne 1938, 19 s.
15. Opiekunowie kultury w Polsce. [Szkic]. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1938, 92 s.
16. Renesans i humanizm w Polsce. Odczyt na Zjazd im. Kochanowskiego w czerwcu 1930. Lwów: K.S. Jakubowski 1938, 52 s. Przedruk zob. poz. ↑.
17. Rola kultury polskiej na ziemiach południowo-wschodnich. [Referat]. Lwów: Zarząd Główny Towarzystwa Szkół Ludowych 1938, 16 s.
18. Rola „Wieku Złotego” w dziejowym procesie formowania się polskiej kultury duchowej. Lwów: K.S. Jakubowski 1938, 40 s. Przedruk zob. poz. ↑.
19. Z pamiętnika sądeckiego. Powst. przed 1945. Wyd. fragmentów w oprac. i z przedmową H. Barycza. „Rocznik Sądecki” 1960 t. 4 s. 217-237.
Zawartość
20. Wspomnienia Ossolińskie. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1948, 184 s. [Wyd. 2] Wrocław; Warszawa: Wydawnictwo Ossolineum we współpr. z De Agostini Polska 2006.
21. Renesans i humanizm w Polsce. Materiały do studiów. Słowo wstępne: K. Budzyk. Warszawa: Czytelnik 1952, VI, 474 s.
Zawartość
22. Złote paski. Wspomnienia ze szkoły galicyjskiej. Warszawa: Wspólna Sprawa 1957, 150 s.
23. Mecenat wielkiego kanclerza. Studia o Janie Zamoyskim. Wyboru dokonał i wstępem poprzedził S. Grzybowski. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1980, 611 s.
Zawartość
24. Wiek złoty i czasy romantyzmu w Polsce. Przedmowa: J. Kleiner. Wybór, słowo wstępne i oprac.: J. Starnawski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1992, 914 s.
