ŁAZOWERTÓWNA Henryka

Urodzona 19 czerwca 1909 w Warszawie; córka Maksymiliana Łazowerta, urzędnika, i Blumy z Jeleńskich, nauczycielki. W 1926 ukończyła Gimnazjum im. N. Żmichowskiej w Warszawie. W tymże roku rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW), jednocześnie jako wolny słuchacz studiowała romanistykę. Debiutowała w 1928 wierszem pt. O hodowanym groszku, opublikowanym w „Naszym Przeglądzie” (nr 50). W 1930, po otrzymaniu stypendium z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, była słuchaczką letnich kursów języka i literatury francuskiej na uniwersytecie w Grenoble. W tymże roku otrzymała nagrodę w konkursie literackim zorganizowanym przez Wydział Humanistyczny UW. Była stypendystką Polskiej Akademii Literatury. Wiersze, drobne utwory prozą, recenzje, przekłady z poezji francuskiej, a w późniejszych latach także sprawozdania z audycji radiowych zamieszczała m.in. w „Kobiecie Współczesnej” (1929-30), „Drodze” (1933-37), „Pionie” (1934-39). W związku z długotrwałą chorobą i śmiercią ojca musiała zająć się różnymi pracami zarobkowymi, m.in. udzielała korepetycji, robiła tłumaczenia z prasy francuskiej dla tygodnika „Kino”. W 1936 została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich, w 1936-39 pracowała społecznie w Związku, współorganizując imprezy i zebrania dyskusyjne. W czasie okupacji niemieckiej przebywała na terenie warszawskiego getta. Tu prowadziła działalność charytatywną w organizacji Centos, kulturalną i literacką, zajmowała się także propagandą w Żydowskiej Samopomocy Społecznej. Współpracowała z Archiwum Getta, założonym przez podziemną organizację Oneg Szabat, opracowując monografie rodzin żydowskich (jedna z monografii otrzymała nagrodę przyznaną przez Oneg Szabat). Wywieziona z getta w czasie pierwszej akcji likwidacyjnej, w sierpniu 1942 zginęła wraz z matką w obozie w Treblince.