ŁAWRYNOWICZ Zygmunt

Urodzony 14 października 1925 w Poniewieżu na Litwie; syn Antoniego Ławrynowicza, aptekarza, i Kazimiery Szyłejko, nauczycielki, a następnie właścicielki przedsiębiorstwa hotelarskiego. Do 1940 uczęszczał do Polskiego Prywatnego Gimnazjum w Poniewieżu. W czasie okupacji niemieckiej uczył się w Litewskim Gimnazjum Męskim, skąd usunięto go w 1942 z powodu narodowości polskiej. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach tajnego Związku Harcerstwa Polskiego na Litwie, następnie był żołnierzem Armii Krajowej. W 1943, chcąc jako obywatel litewski uniknąć powołania do Wehrmachtu, zgłosił się na wyjazd na roboty do Niemiec. Pracował przy budowie lotniska w okolicach Hamburga, skąd udało mu się zbiec. W 1944 przez Jugosławię i Austrię przedostał się do Włoch, gdzie w 1945 wstąpił do 2. Korpusu Polskiego. Walczył pod Ankoną i Rzymem. Po wojnie, w 1946 we Włoszech podjął naukę w Humanistycznym Gimnazjum i Liceum 3. Dywizji Strzelców Karpackich w Sarnano, które ukończył w 1947, już po przeniesieniu Dywizji do Anglii, w miejscowości Bodney Airfield w hrabstwie Norfolk. Następnie od 1948 studiował ekonomię, socjologię i nauki polityczne na wydziale ekonomicznym uniwersytetu w Dublinie w Irlandii; w 1951 uzyskał dyplom ukończenia studiów (Bachelor of Arts). W tymże roku przeniósł się do Anglii. Od 1952 (do przejścia na emeryturę w połowie 1986) pracował w banku Lloyd's w Londynie jako specjalista w dziale dewizowym. Debiutował wierszem pt. Epitafium jesieni, ogłoszonym w roczniku 1952/53 miesięcznika „Życie Akademickie” (nr 7), wydawanego w Londynie przez Zrzeszenie Studentów i Absolwentów Polskich na Uchodźstwie; w piśmie tym publikował następnie do 1954 wiersze i artykuły literackie (także pod pseud. Apollodorus). W 1953-54 był redaktorem tego pisma, a w 1955 redagował wydawany także w Londynie „Merkuriusz Polski – nowy, ale dawnemu wielce podobny” i „Życie Akademickie”. W 1958-59 był redaktorem katolickiego tygodnika londyńskiego „Życie”. W styczniu 1959 wraz z grupą polskich pisarzy skupionych wokół „Merkuriusza” założył miesięcznik „Kontynenty – Nowy Merkuriusz” i był członkiem grupy literackiej Kontynenty. Rozwijając twórczość literacką, publikował artykuły literackie, wiersze i przekłady z literatury anglojęzycznej, włoskiej i litewskiej w czasopismach emigracyjnych, m.in. „Wiadomości” (Londyn, 1953, 1969), „Kultura” (Paryż, 1954-58 z przerwami, 1981), „Tematy” (Nowy Jork, 1962, 1968-69), „Oficyna Poetów” (Londyn, 1966-68, 1974-75) oraz „Kronika” (Londyn, 1969-70) i jej miesięczny dodatek „Kronika Literacka” (1971), a także „Gazeta Niedzielna” (Londyn, 1968-69, 1982-84). Drukował też w prasie krajowej, m.in. w „Po prostu” (1956), „Tygodniku Powszechnym” (1957, 1959, 1975, 1978), „Więzi” (1966, 1974-80; tu w 1975 cykl pt. Zapiski gniewne z Londynu, a w 1977-79 Notatki gniewne z Londynu), „Literaturze na Świecie” (1971-72, 1974-76), „Literaturze” (1975, 1980, 1987), „Miesięczniku Literackim” (1979-80). Zmarł nagle 22 września 1987 w Londynie; pochowany na cmentarzu w Gunnersbury.