ŁAPICKA Zofia

Urodzona 29 października 1917 w Witebsku; córka Izraela Bera Łapickiego, kupca, i Anny z domu Temkin. Uczęszczała od 1930 do Prywatnego Gimnazjum żeńskiego Towarzystwa Zjednoczenia Nauczycieli w Warszawie. Po zdaniu matury w 1935 rozpoczęła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Jednocześnie pracowała jako stenografistka i korespondentka (w języku polskim i francuskim) w firmie handlowej „Apollo”. Ukończyła także Wyższą Szkołę Języków Obcych. Po wybuchu II wojny światowej, przedostała się w listopadzie 1939 na tereny zajęte przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Przebywała początkowo w Łunińcu, gdzie zorganizowała i prowadziła miejską bibliotekę, a od 1940 w Kijowie. Tu pracowała jako tłumaczka i redaktorka podręczników szkolnych w Wydawnictwie Mniejszości Narodowych. W czerwcu 1941 ewakuowała się do Tadżyckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Pracowała w Wydziale Zdrowia w Leninabadzie (obecnie Chodżent), a po utworzeniu tam z ramienia organizacji United Nations Relief and Rehabilitation Administration (UNRRA) szkoły polskiej, również jako nauczycielka języka angielskiego. W 1944 została przeniesiona do pracy w Moskwie i skierowana do agencji Polpres, gdzie była zatrudniona do zakończenia wojny. W 1945 powróciła do Polski, zamieszkała w Łodzi. Pracowała w redakcji tygodnika „Kuźnica”, w 1949 przeniosła się wraz z nią do Warszawy. Debiutowała w 1946 przekładem artykułu L. Plotkina O estetyce Bielińskiego, opublikowanym na łamach tego pisma (nr 46). Od tej pory rozwijała twórczość przekładową z języka rosyjskiego. W 1950-60 była tłumaczką i lektorką w dziale literatury dziecięcej i młodzieżowej Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza” w Warszawie. Od 1960 należała do Związku Literatów Polskich. W 1963-65 pracowała kolejno w Biurze Wydawniczo-Propagandowym „Ruch”, a potem w Instytucie Wydawniczym „Nasza Księgarnia”. W następnych latach zajmowała się wyłącznie działalnością przekładową. W 1965 została członkiem Polskiego PEN Clubu. Zmarła 5 kwietnia 1995 w Warszawie.