ŁABĘCKA-KOECHEROWA Małgorzata

Urodzona 28 września 1917 w Bronicach (pow. Puławy) w rodzinie ziemiańskiej; córka Antoniego Wołk-Łaniewskiego, inżyniera rolnika, i Lubuszy z Łopuskich, z wykształcenia artystki malarki. W 1935 ukończyła Gimnazjum Humanistyczne ss. Urszulanek w Lublinie. Następnie podjęła naukę w Szkole Wschodoznawczej przy Instytucie Wschodnim w Warszawie, którą ukończyła w 1938. W tym samym roku ukończyła też kurs eksportowy przy Światowym Związku Polaków z Zagranicy. Od sierpnia 1938 pracowała w Delegaturze Polskiego Instytutu Rozrachunkowego w Stambule, w Turcji. Po wybuchu II wojny światowej przebywała w Bronicach. W grudniu 1939 poślubiła Stanisława Łabęckiego i do końca okupacji niemieckiej przebywała w majątku męża w Ługowie w Lubelskiem (mąż, oficer Armii Krajowej, został stracony przez Niemców 6 marca 1944 w czasie zbiorowej egzekucji w Kurowie). Po wkroczeniu wojsk radzieckich była od listopada 1944 do stycznia 1946 pracownikiem firmy „Osobtorg” w Lublinie. W 1946-48 pracowała w Dyrekcji Programowej Polskiego Radia w Warszawie. W tym czasie rozpoczęła pracę literacką. W 1948-49 pracowała w Zespole Autorów Filmowych w Łodzi. Następnie powróciła do Warszawy. Debiutowała w 1952 jako tłumaczka z języka tureckiego przekładem wiersza Nazima Hikmeta pt. W sprawie dwudziestego wieku, ogłoszonym na łamach miesięcznika „Twórczość” (nr 8). W 1951-56 studiowała turkologię na Uniwersytecie Warszawskim; w 1959 uzyskała magisterium. Podczas studiów pełniła funkcję redaktora w Wydziale Kontroli Audycji Zagranicznych Polskiego Radia, do czasu rozwiązania w 1956 Redakcji Tureckiej. W 1956 została członkiem Związku Literatów Polskich. Przekłady, głównie z języka tureckiego, i artykuły o literaturze tureckiej publikowała m.in. w „Twórczości” (1952, 1954, 1956) i „Nowej Kulturze” (1953-61). W 1957-93 wchodziła w skład komitetu redakcyjnego „Przeglądu Orientalistycznego”, w którym kierowała działem literackim; tu też w 1958-93 (z przerwami) ogłaszała liczne tłumaczenia, artykuły i recenzje. W 1957 została członkiem Polskiego PEN Clubu, a w 1958 Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. W 1961-63 pracowała w Zespole do Spraw Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki, w charakterze starszego radcy do spraw repertuarowych (sztuki obce). Następnie zajęła się wyłącznie pracą literacką i naukową. Rozwijając twórczość przekładową, publikowała m.in. w „Teatrze Ludowym” (1964, 1969-70), „Tygodniku Kulturalnym” (1965-66, 1968-69, 1973), „Literaturze na Świecie” (1971-72, 1975, 1979). W 1965 została członkiem polskiego oddziału UNIM (Union Internationale de la Marionette). W 1979 weszła w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Polska-Turcja. W 1980 została członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI), a w 1985 członkiem Stowarzyszenia Autorów Polskich. Zmarła 11 lipca 2011 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.