LISIECKA Alicja

Urodzona 2 września 1931 w Warszawie; córka Tadeusza Lisieckiego, dyplomaty, pracownika Ministerstwa Spraw Zagranicznych, i Jadwigi z domu Klotz. Uczęszczała kolejno do Gimnazjum im. K. Hoffmanowej i Gimnazjum im. N. Żmichowskiej w Warszawie. Debiutowała w 1951 recenzją powieści Kornela Filipowicza Księżyc nad Nidą, opublikowaną w tygodniku „Wieś” (nr 12). W 1950 wyszła za mąż za Jerzego Tabaczyńskiego (rozwód 1952). Po zdaniu matury, od 1951 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W tym czasie, w 1952/53 pracowała przez trzy miesiące w Słowniku języka polskiego, zbierając materiały leksykograficzne. W 1952 została przewodniczącą Koła Związku Młodzieży Polskiej i kandydatem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Była też sekretarzem w komitecie dzielnicowym Frontu Jedności Narodu. W 1953 została skreślona z listy członków PZPR i usunięta z UW. Następnie przez rok uczyła w szkole przy Warszawskich Zakładach Mechanicznych nr 2. Studia wznowiła w 1954 i w 1955 uzyskała magisterium. W tymże roku otrzymała aspiranturę w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN), a w 1959 stanowisko starszego asystenta. W 1960 uzyskała w IBL PAN stopień doktora na podstawie pracy Problemy historyzmu Cypriana Norwida (promotor prof. Stefan Żółkiewski) i stanowisko adiunkta. Od 1959 współpracowała z „Nową Kulturą”, publikując m.in. przeglądy prasy (podpisana rdc.); w 1960 została członkiem redakcji tego pisma, najpierw jako kierownik działu krytyki literackiej, a od 1961 jako zastępca redaktora naczelnego. Na początku 1962 została usunięta z redakcji „Nowej Kultury”, przez trzy miesiące pracowała w redakcji „Trybuny Ludu”. W 1962 została członkiem PZPR. Od tegoż roku należała do Związku Literatów Polskich (ZLP) i wchodziła w skład Zarządu Oddziału Warszawskiego. Kontynuowała pracę naukową, przygotowując rozprawę habilitacyjną pt. Norwid — poeta historii. Artykuły, recenzje i felietony ogłaszała w „Życiu Literackim” (1962-67), „Wiatrakach” (1962-67), „Polityce” (1963-69), „Twórczości” (1964-69), „Expressie Wieczornym” (1965-66; tu w 1966 m.in. cykl pt. Kocha — lubi — szanuje), „Odrze” (1965-68), „Ekranie” (1966-69). W maju 1969 wyjechała do Anglii. W drodze powrotnej pozostała w Berlinie Zachodnim i wystąpiła do władz amerykańskich o azyl polityczny. Przebywała w obozie przejściowym dla uchodźców Marienfelde. Została usunięta z PZPR i ZLP. Zaczęła publikować w niemieckim piśmie „Die Welt” i w londyńskim „The Times”. Następnie zamieszkała w Londynie. W 1970-73 pracowała jako research fellow w London School of Economics and Political Science. W latach siedemdziesiątych otrzymała stypendium Kongresu Wolności Kultury. Współpracowała z londyńskimi „Wiadomościami” (1971-81) oraz z „Na antenie” (1971-73). W 1973 otrzymała nagrodę literacką Fundacji im. Kościelskich w Genewie. Współpracowała z monachijskim Radiem Wolna Europa, jako autorka felietonów (pod pseudonimami: Albin Tarkowski, Tadeusz Gawryłowicz). W 1982 zaczęła nadsyłać do „Życia Literackiego” felietony w cyklu List z Londynu; w tygodniku tym, a także od 1983 w „Tu i teraz” publikowała do 1984. We wrześniu 1985 powróciła do kraju. Nawiązała współpracę z czasopismem „Rzeczywistość” (tu w 1987 cykl pt. Azyl polityczny) i „Kulturą” (1987). Mieszka w Warszawie.