LIEBERT Wacław Jerzy

Urodzony 23 kwietnia 1902 w Moskwie; syn Wacława Klemensa Lieberta, inżyniera górnika, w czasie I wojny światowej prezesa Wydziału Szkolnego Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Moskwie, i Heleny z Grotowskich; kuzyn poety Jerzego Lieberta ↑. W 1912 rozpoczął naukę w rosyjskiej szkole realnej w Woskresiensku. Od 1916 był uczniem szkoły Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny prowadzonej przez Wacława Giżyckiego w Moskwie. W czasie nauki szkolnej wakacje spędzał m.in. w rodzinnym majątku Łęki pod Ciechanowem. W 1918 wraz z rodziną powrócił do Polski i po krótkim pobycie w Łękach zamieszkał w Toruniu, gdzie ojciec otworzył pierwszą w Polsce fabrykę wodomierzy. Kontynuował naukę w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Toruniu i w Gimnazjum im. T. Rejtana w Warszawie; w 1920 zdał maturę. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się na ochotnika do wojska. Zdemobilizowany w 1922, podjął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie; w 1927 zdał egzamin dyplomowy (formalnie dyplom ukończenia studiów uzyskał w 1947). W 1928 ożenił się z Wandą Świeżyńską, studentką Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów pracował w Toruniu w fabryce ojca początkowo jako administrator, a w 1929-39 jako naczelny dyrektor tego przedsiębiorstwa, które przekształcił w spółkę akcyjną pod nazwą Polska Fabryka Wodomierzy i Gazomierzy. Był czynnym członkiem Polskiego Stowarzyszenia Gazowników i Wodociągowców oraz doradcą technicznym Polskiego Urzędu Miar i Wag. W 1934-39 redagował wydawane w Toruniu pismo „Pomiar. Wiadomości Polskiej Fabryki Wodomierzy i Gazomierzy.” Po wybuchu II wojny światowej, wysiedlony z Torunia przez Niemców, zamieszkał w Kielcach. W 1940 został członkiem Związku Walki Zbrojnej, a następnie żołnierzem Armii Krajowej w Obwodzie Kieleckim; najpierw pracował w wywiadzie, później zajmował się sprawami transportu i dostaw do oddziałów partyzanckich. W 1942 redagował w Kielcach biuletyn konspiracyjny „Wiadomości”. W tym czasie napisał też sztukę pt. Biedny Pan Pinkerton oraz kilka szopek politycznych. Po wojnie pełnił nadal funkcję dyrektora Polskiej Fabryki Wodomierzy i Gazomierzy w Toruniu. Prześladowany przez Służbę Bezpieczeństwa, w 1947 uciekł do Szwecji i pozostał na emigracji. Pracował m.in. jako robotnik w fabryce tekstylnej. Nawiązał współpracę ze sztokholmskimi „Wiadomościami Polskim”, w których publikował artykuły, felietony i humoreski (pod pseudonimem S. Zagnaniec). W 1947-48 ogłaszał w wychodzącym w Detroit w USA „Dzienniku Polskim” stały felieton pt. Z kraju o kraju (podpisany W. Lubicz); następnie w piśmie tym do 1951 publikował też nowele, humoreski i reportaże (pod pseudonimami: Akowiec, H. Boreasz, Literat, S. Outlaw, S. Zagnaniec). W 1948-50 był regularnym korespondentem londyńskiej „Polski Walczącej” (pod pseudonimami: S. Zagnaniec, Wacław Lubicz). W mieście Norrkoping (Szwecja) prowadził koło Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. W 1950 założył kursy maturalne dla polskiej młodzieży. W 1951 zamieszkał w Kanadzie, w Montrealu. Nawiązał współpracę z Ryszardem Hergetem z Teatru Polskiego w Ottawie, z którym współreżyserował i wystawił w 1955 w Montrealu i w Ottawie własną komedię pt. Tysiąc gorejących. Wiersze, prozę i recenzje literackie publikował w wydawanych w Londynie pismach „Wiadomości” (1970-80) oraz dodatku „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” „Tydzień Polski” (1974, 1982) oraz w „Gwieździe Polarnej” (Stevens Point, 1985). W 1977 zamieszkał w Bramalea pod Toronto. Do przejścia na emeryturę pracował jako projektant. W 1981 został członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. W 1982-87 był stałym współpracownikiem wychodzącego w Toronto czasopisma „Echo Tygodnia”. Zmarł 28 lipca 1993 w Brampton; pochowany w Mississauga, prowincja Ontario (Kanada).