LICHODZIEJEWSKA Feliksa

Urodzona 18 maja 1928 w Skierniewicach; córka Jana Walczaka, pracownika Polskich Kolei Państwowych, i Władysławy z domu Pęszko. W okresie okupacji niemieckiej nadal mieszkała w Skierniewicach i po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczała na tajne komplety gimnazjalne. Po zakończeniu wojny kontynuowała naukę w Gimnazjum i Liceum Żeńskim w Skierniewicach. Należała do Związku Harcerstwa Polskiego (do 1948); była przyboczną komendantki hufca w Skierniewicach (do 1947), a następnie drużynową w Warszawie. W 1947 zdała maturę i do 1951 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1952 uzyskała magisterium. W 1947-48 należała do Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej Wici (prowadziła koło żywego słowa w podwarszawskiej wsi Wiązowna), a po zjednoczeniu organizacji młodzieżowych — do Związku Młodzieży Polskiej (1948-52). Już w czasie studiów była od 1950 zatrudniona na pracach zleconych w Instytucie Badań Literackich (IBL) w zespole przygotowującym piąty tom (współczesny) nowej edycji Literatury polskiej Gabriela Korbuta. Od 1951 pracowała w IBL kolejno jako asystent w Dziale Historii Literatury Polskiej XIX i XX w., od 1955 starszy asystent, od 1956 adiunkt w Dziale Dokumentacji Naukowej Literatury Polskiej końca XIX i XX w. Debiutowała w 1951 artykułem pt. Osiągnięcia polonistyki powojennnej, opublikowanym w „Życiu Literackim” (nr 11; podpisana Feliksa Walczak). W 1952 wyszła za mąż za Cezarego Lichodziejewskiego, inżyniera. Uczestniczyła w pracach zespołowych nad Słownikiem współczesnych pisarzy polskich (seria 1 i 2) oraz Kroniką życia literackiego Polski Ludowej 1944-1963 (1963-68), podejmując równocześnie indywidualne prace związane z czasopismami przełomu XIX i XX w. oraz z twórczością Władysława Broniewskiego. Po zdaniu w 1962 specjalistycznego egzaminu, pracowała na etacie dokumentalisty dyplomowanego w Dziale Dokumentacji i Edytorstwa XIX i XX w., a od 1971 starszego dokumentalisty dyplomowanego w Pracowni Słownika współczesnych pisarzy polskich IBL Polskiej Akademii Nauk (PAN; przemianowanej w 1968 na Pracownię Dokumentacji Literatury Współczesnej). W 1966 otrzymała nagrodę Wydziału I Nauk Społecznych PAN, jako członek zespołu autorskiego Słownika współczesnych pisarzy polskich (seria 1, t.1-4). W 1968 doktoryzowała się na podstawie pracy Władysław Broniewski. Monografia bibliograficzna (promotor prof. Kazimierz Wyka). Od 1976 należała do zespołu przygotowującego w IBL dział współczesny przewodnika biobibliograficznego Pisarze polscy (gotowy w maszynopisie w 1987). Równocześnie rozpoczęła pracę nad edycją krytyczną Pism zebranych W. Broniewskiego; materiały do tego wydania uzupełniała w czasie kwerend w Leningradzie (1977; obecnie Sankt Petersburg) oraz w Berlinie, Pradze i Lipsku (1980). Od 1978 była zatrudniona w IBL na etacie adiunkta. W 1980 otrzymała nagrodę Sekretarza Naukowego PAN, jako członek zespołu autorskiego Słownika współczesnych pisarzy polskich (seria 2, t. 1-3). W 1986 została członkiem Stowarzyszenia Autorów Dzieł Naukowych. W 1986/87 wykładała na podyplomowym Studium Edytorsko-Tekstologicznym, prowadzonym przez IBL PAN i Wydział Polonistyki UW. W 1988 przeszła na emeryturę, pozostając jeszcze w 1989 na pół etatu w IBL PAN. Kontynuowała prace historycznoliterackie i edytorskie. W 1993 została członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Płockiego. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1988). Zmarła 4 lutego 1997 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Bródnowskim.