LICHAŃSKI Stefan

Urodzony 3 września 1914 w Warszawie; syn Michała Lichańskiego i Teodozji z Zalewskich, rolników; ojciec Jakuba Zdzisława Lichańskiego ↑, historyka literatury i kultury, krytyka literackiego. Do szkoły średniej uczęszczał w Łowiczu. W 1934 rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ze względu na trudne warunki finansowe był zmuszony przerwać. Debiutował w 1937 jako krytyk literacki artykułem pt. Farysom, opublikowanym w tygodniku „Pion” (nr 43); z pismem tym współpracował jako recenzent do 1939. Podczas okupacji niemieckiej był więziony w 1940-42 w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Zwolniony z obozu, pracował jako robotnik kolejowy. Po wojnie zamieszkał w Łodzi. Ożenił się z Aliną Grefkowicz. Redagował w 1945-47 dział literacki tygodnika „Wieś”, publikował tu liczne recenzje. Prace krytyczne zamieszczał także m.in. w „Twórczości” (1946-48), „Nowinach Literackich” (1947-48), „Pracach Polonistycznych” (1947-48). W 1947-48 współpracował z Towarzystwem Uniwersytetów Ludowych oraz korespondencyjnym gimnazjum Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej Wici. Jednocześnie kontynuował przerwane przed wojną studia na Uniwersytecie Łódzkim (UŁ). W 1948 uzyskał magisterium i do 1950 był asystentem Katedry Historii Literatury Polskiej UŁ. W 1948 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związku Literatów Polskich; ZLP). W 1950 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował początkowo jako redaktor literacki w Instytucie Wydawniczym Nasza Księgarnia, a następnie w 1951-56 w redakcji tygodnika „Dziś i jutro”. Od 1955 współpracował z „Rocznikiem Literackim”, opracowując dział Esej i felieton (1955), a następnie Esej. Szkic. Krytyka literacka (1967-74; w 1973-74 także Felieton). W 1956 należał do zespołu redakcyjnego tygodnika „Kierunki”, a w 1957-58 „Orki”. W 1959 kierował działem polskiej literatury współczesnej w Państwowym Instytucie Wydawniczym (PIW). Był członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) i działał w Kole Literatów ZSL. W 1962-67 współpracował z „Tygodnikiem Kulturalnym” (m.in. był jednym z autorów stałego cyklu Słownik polskich pisarzy współczesnych). W 1964 otrzymał za współpracę z tym tygodnikiem nagrodę im. T. Nocznickiego, przyznawaną za osiągnięcia w dziedzinie publicystyki na łamach prasy ZSL. W tymże roku doktoryzował się na Uniwersytecie Warszawskim, na podstawie pracy pt.: Liryka Bronisławy Ostrowskiej na tle Młodej Polski (promotor prof. Jan Zygmunt Jakubowski). Od tegoż roku do przejścia na emeryturę w 1976 był kierownikiem redakcji przekładowej literatur germańskich PIW. Pisał recenzje wewnętrzne dla Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej Prasa, oceniając powieści odcinkowe dla pism codziennych. W 1969-71 był delegatem Zarządu Głównego ZLP do Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Od 1968 był członkiem redakcji, a od 1972 rady redakcyjnej miesięcznika „Poezja”, ogłaszał tu również recenzje. W 1975 jako członek zespołu PIW otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia w dziedzinie wydawnictw za serie wydawnicze z zakresu literatury pięknej oraz nauk społecznych. W 1981 wznowił współpracę z „Nowymi Książkami”. Pracował nad książką o F. Dostojewskim (nie ukończona). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Zmarł 30 października 1983 w Warszawie.