LEWIK Włodzimierz

Urodzony 8 kwietnia 1905 w Krakowie; syn Stanisława Lewika, urzędnika, i Bronisławy z Rychterów. W dzieciństwie mieszkał w Skawinie, gdzie ukończył szkołę powszechną, i w Krakowie, gdzie uczęszczał kolejno do VI i VII Gimnazjum. W 1924 zdał maturę w Gimnazjum w Samborze. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. Debiutował w 1927 wierszem pt. Krzyż okienny, wydrukowanym w „Słowie Polskim”; z pismem tym współpracował następnie do 1931 (podpisany także: Wik, W.L.). W 1929 zdobył pierwszą nagrodę w turnieju poetyckim Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie. Wiersze, recenzje literackie i teatralne, artykuły i przekłady z poezji rumuńskiej i francuskiej publikował m.in. w „Kurierze Literacko-Naukowym” (1928-37), „Świecie Kobiecym” (1928-32), „Tęczy” (1929-30). W 1932 doktoryzował się na UJK na podstawie pracy pt. Nowe rymy w świetle badań nad teorią istoty wartości i znaczenia współdźwięków (promotor prof. Wilhelm Bruchnalski; druk fragmentu: „Pamiętnik Warszawski” 1930 nr 7). Od 1930 współpracował z Polskim Radiem, jako autor felietonów literackich, reportaży, słuchowisk i audycji poetyckich. Od tegoż roku był zatrudniony w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. W 1933-34 prowadził dział Ze sceny w lwowskich „Wiadomościach Muzycznych i Literackich”. W 1934 wyjechał jako stypendysta Departamentu Kultury i Sztuki do Rumunii, Włoch i Francji. W 1935 ożenił się w Paryżu z Marią Strzelecką (rozwód 1949). Po powrocie w 1937 do Lwowa wznowił współpracę z radiem i Ossolineum. W 1938 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). W 1938-39 pracował w Państwowym Wydawnictwie Książek Szkolnych. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w walkach w rejonie Lwowa. 18 września 1939 przekroczył granicę Rumunii, gdzie został internowany w Târgu-Jiu, a następnie przekazany Niemcom i umieszczony w obozach jenieckich kolejno w Dorsten (Oflag VI E) i Dössel (Oflag VI B). Kierował tam kursami nauczycielskimi i językowymi, był współorganizatorem teatrów obozowych. Po wyzwoleniu obozu 1 kwietnia 1945, objął z ramienia Centrali Szkolnictwa Polskiego na terenie Niemiec (pod okupacją brytyjską) redakcję „Naszego Płomyczka”. W 1947-50 pracował w Polskiej Misji Reparacyjnej i w Konsulacie Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Düsseldorfie. Po powrocie w listopadzie 1950 do kraju, pracował w Państwowym Instytucie Wydawniczym, w którym od 1956 był kierownikiem redakcji literatury angielskiej. Równocześnie rozwijał własną działalność przekładową z języka angielskiego, niemieckiego i francuskiego. W 1953 zawarł związek małżeński ze Zdzisławą Mirską. Od 1957 był członkiem Polskiego PEN Clubu. Zmarł 19 października 1962 w Warszawie.