LEWAŃSKA Izabela

Urodzona 5 października 1908 w Tarnówce na Podolu; córka Sabina Kaniowskiego, właściciela fabryki narzędzi rolniczych, i Adeli z Andrzejewskich. W 1917 wyjechała do Humania, gdzie wstąpiła do klasy wstępnej gimnazjum polskiego. Po skończeniu IV klasy, w październiku 1922 przyjechała do Polski. W następnym roku w kwietniu została przyjęta do IV klasy Gimnazjum im. T. Czackiego w Liceum Krzemienieckim. W 1927 otrzymała świadectwo dojrzałości. W tym też roku rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Należała do Związku Harcerstwa Polskiego; w 1928 w Ośrodku dla Bezrobotnych na Annopolu zorganizowała i prowadziła Drużynę nr 65 im. M. Konopnickiej. Po uzyskaniu w 1935 magisterium, odbyła roczną praktykę w Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Warszawie. Od 1937 uczyła języka polskiego w prywatnym Gimnazjum Janiny Popielewskiej i Janiny Roszkowskiej w Warszawie. W 1938 wyszła za mąż za Leszka Górskiego, nauczyciela wychowania fizycznego (zginął w Starobielsku). W czasie okupacji niemieckiej przebywała nadal w Warszawie. Brała udział w działalności konspiracyjnej oraz w tajnym nauczaniu. Po wycofaniu się Niemców, w 1944-45 uczyła w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Mińsku Mazowieckim. Od 1945 pracowała w Instytucie Wydawniczym „Nasza Księgarnia”, początkowo jako sekretarka redakcji, następnie w 1946-48 jako redaktorka pisma dla młodzieży „Płomień”. Równocześnie uczyła w XII Państwowym Gimnazjum na Saskiej Kępie. Debiutowała w 1948 recenzją powieści Witolda Makowieckiego pt. Przygody Meliklesa Greka, opublikowaną na łamach „Płomienia” (nr 2; podpisana i-ka). W tymże roku przeniosła się do Wrocławia, gdzie do 1950 pełniła funkcję kierownika Ośrodka Metodycznego Pedagogiki Dorosłych przy Wydziale Oświaty we Wrocławiu. Wyszła za mąż za Juliana Lewańskiego, historyka literatury (rozwód przed 1970). Od 1950 mieszkała w Opolu i pracowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej, organizując tam pierwszy w kraju Zakład Literatury dla Dzieci i Młodzieży. W 1962 uzyskała stopień doktora na UW, na podstawie rozprawy Twórczość dla dzieci i młodzieży Klementyny z Tańskich Hoffmanowej (promotor profesor Julian Krzyżanowski). W 1968 powróciła do Warszawy. Od 1969 do przejścia na emeryturę w 1979 pracowała w Instytucie Polonistyki UW. W 1970 uzyskała stopień doktora habilitowanego za pracę Stanisław Jachowicz. Życie i działalność, a w 1971 otrzymała stanowisko docenta. W 1974-79 kierowała Międzyuczelnianym Zespołem do Badań nad Literaturą dla Dzieci i Młodzieży. Była członkiem International Research Society for Children's Literature, członkiem Towarzystwa im. M. Konopnickiej oraz Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych otrzymała w 1974 nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki III stopnia. Odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), Złotym Krzyżem Zasługi (1977) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984). Zmarła 26 lutego 1994 w Warszawie.