LEŚNODORSKI Zygmunt

Urodzony 15 lutego 1907 w Tarnowie; syn Gustawa Leśnodorskiego, nauczyciela, i Marii z Owińskich. W 1925 ukończył III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Następnie studiował do 1929 filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów należał do współorganizatorów tzw. Żywych Dzienników, studenckich wieczorów literackich. Działał w Związku Młodzieży Demokratycznej, był członkiem powstałego w 1928 Akademickiego Związku Pacyfistów. W 1929 redagował czasopismo akademickie „Antena Literacka”. Uczestniczył też w pracach Akademickiego Koła Miłośników Dramatu Klasycznego. W 1930 uzyskał stopień doktora filozofii, na podstawie pracy pt. Świat starożytny w twórczości Ignacego Krasickiego (promotor profesor Ignacy Chrzanowski). W następnych latach pracował jako nauczyciel w krakowskich gimnazjach handlowych i wykładał w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. Był czynnym współpracownikiem szkolnego teatru założonego w 1932 z inicjatywy Juliusza Osterwy. Od 1934 należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP; w 1937-39 członek Zarządu Głównego). W 1935-39 ogłaszał felietony i recenzje teatralne w dzienniku „Czas”. Był współpracownikiem Komisji Historii Literatury Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności. Ożenił się z Aleksandrą Gruszczyńską, historyczką. Wiele podróżował, m.in. do Francji, Anglii, Włoch, Grecji i Egiptu. W okresie okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie i brał udział w tajnym nauczaniu. Przygotowywał edycję utworów poetów okresu romantyzmu dla działającej konspiracyjnie w Warszawie Biblioteki Polskiej, która zbierała materiały do publikacji po wojnie (maszynopisy uległy zniszczeniu podczas powstania warszawskiego). W 1944 wyjechał na wieś Konary pod Mogilanami, gdzie zajął się pisaniem wspomnień. Po zakończeniu wojny wrócił do Krakowa. W 1945-47 uczył w Studium Spółdzielczym oraz w Akademii Handlowej, równocześnie w 1945-53 wykładał w szkołach aktorskich, początkowo w Szkole Dramatycznej przy Starym Teatrze (kierownik naukowy Studia Dramatycznego), następnie w Państwowej Szkole Dramatycznej i Wyższej Szkole Aktorskiej (wykładowca historii teatru i dramatu). Włączył się w życie literackie Krakowa, organizując wieczory literackie i odczyty, działał w ZZLP (w 1946-49 członek Zarządu Głównego). Artykuły i recenzje teatralne drukował m.in. w „Tygodniku Powszechnym” (w 1945-46 cykl recenzji Z teatrów krakowskich), „Listach z Teatru” (1946-49), „Nowinach Literackich” (1947-48), „Dzienniku Literackim” (1948-50), „Teatrze” (1950-53). Ogłaszał także artykuły w programach teatralnych. Od 1947 kierował redakcją literacką, a potem działem artystycznym Rozgłośni Krakowskiej Polskiego Radia. Od 1948 pełnił funkcję kierownika literackiego w Państwowych Teatrach Dramatycznych Krakowa. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1950) za pracę artystyczną w Polskim Radiu. Zmarł 2 lipca 1953 w Krakowie. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.