LECHICKA Anna

Urodzona 22 listopada 1918 w Warszawie; córka Stefana Kotańca, nauczyciela (zginął w Oświęcimiu), i Wandy z Zienkowskich. Uczęszczała do prywatnego gimnazjum Krystyny Malczewskiej w Warszawie. Po zdaniu matury w 1937, studiowała prawo na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W 1943 wyszła za mąż za Tadeusza Lechickiego, studenta prawa (zginął w 1944 w powstaniu warszawskim). W czasie okupacji niemieckiej przebywała nadal w Warszawie. Brała udział w działalności konspiracyjnej jako członek Armii Krajowej oraz w powstaniu warszawskim. Po wojnie podjęła pracę w Ministerstwie Żeglugi i Handlu Zagranicznego. Przez dwa lata studiowała psychologię na UW. Od 1948 pracowała w redakcji tygodnika „Szpilki”, kolejno jako korektorka, następnie redaktor techniczny. Debiutowała w 1950 felietonem pt. Dziwna historia, opublikowanym w tygodniku satyryczno-politycznym „Mucha” (nr 10, podpisanym A. Lech). W 1951 została członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1953 wyszła za mąż za Andrzeja Kuśniewicza, prozaika i poetę. W tym też roku zaczęła pracować w redakcji tygodnika satyrycznego „Szpilki”, na którego łamach zamieszczała liczne felietony, reportaże oraz recenzje (1952-81, podpisane m.in.: A. Lech, Amelia P., Amelia Polankówna, Anna L., Anna Lech; tu m.in. w 1980-81 cykl felietonów Światowe życie). Publikowała również stałe felietony na tematy obyczajowe w miesięczniku „Ty i ja” (1960-69, podpisane też Anna Lech). Współpracowała z działem literackim Polskiego Radia, jako autorka audycji satyrycznych. Od 1963 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (wystąpiła w styczniu 1982). W 1967 została członkiem Związku Literatów Polskich. Odznaczona Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1955), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1957), Złotą Odznaką Honorową m.st. Warszawy (1966) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979). Zmarła 23 listopada 2002 w Warszawie.