LAU Jerzy

Urodzony 28 października 1917 w Atamańskim Chutorze pod Omskiem na Syberii; syn Karola Laua, inżyniera zatrudnionego w tym czasie na budowie kolei transsyberyjskiej, i Lubow z domu Popowa, Rosjanki. W 1922 przyjechał wraz z rodziną do Polski i mieszkał kolejno w Wilnie, następnie od 1927 w Lublinie, a od 1931 w Krakowie. Tu uczęszczał do Gimnazjum im. A. Witkowskiego; w 1935 zdał maturę. Pierwsze wiersze publikował w krakowskim czasopiśmie międzyszkolnym „Nasze Czasy”. W tym samym roku rozpoczął roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerw Artylerii we Włodzimierzu. Następnie w 1937-39 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1938 opublikował w miesięczniku „Nowy Wyraz” (nr 2, 5, 11) wiersze, które uważał za swój właściwy debiut. W tym czasie występował jako aktor w teatrze Cricot. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939. Wzięty do niewoli niemieckiej zbiegł i wrócił do Krakowa, gdzie utrzymywał się z dorywczych prac. Był członkiem Armii Krajowej; prowadził instruktaż w zgrupowaniu „Żelbet” Kraków-Zachód oraz w oddziałach partyzanckich. Uczestniczył w konspiracyjnym życiu literackim i kulturalnym. Po wyzwoleniu został zmobilizowany i przydzielony do Zarządu Polityczno-Wychowawczego Marynarki Wojennej w Gdyni z funkcją redaktora czasopisma „Marynarka Wojenna”. Publikował wiersze w „Odrodzeniu” (1944-45, 1947, 1949), „Kamenie” (1945/46). W 1946 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (sekretarz Oddziału Gdańskiego; od 1949 Związku Literatów Polskich). Od tegoż roku należał do Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1947 został służbowo przeniesiony do Warszawy, gdzie objął funkcję kierownika Wydziału Repertuarowego Domu Wojska Polskiego. Działał w powstałym w jego strukturze Klubie Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie; w 1947 był jego prezesem. W 1948-51 studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim; po trzecim roku studia przerwał. W 1949 został w stopniu kapitana zdemobilizowany. W tymże roku zawarł związek małżeński z Anną Gniadowską (z domu Nieciengiewicz; rozwiedzeni). Rozwijał twórczość literacką, publicystyczną i przekładową, głównie z języka rosyjskiego, a od 1952 bułgarskiego. Pracował jako dziennikarz kolejno w „Trybunie Ludu” (od 1952), „Przeglądzie Kulturalnym” (od 1953), „Po prostu” (od 1956; w 1957 kierownik działu literackiego) i „Argumentach” (1957-63). Wiersze, tłumaczenia, recenzje literackie i przede wszystkim teatralne drukował m.in. w czasopismach „Argumenty” (1957-63), „Nowa Kultura” (1957-63), „Wiatraki” (1959-65), „Życie Literackie” (1962-69), „Kultura” (1964-67), „Materiały Repertuarowe” (1966-70; członek komitetu redakcyjnego). Był także autorem felietonów do Polskiego Radia. W 1960 przebywał we Francji, a następnie w Bułgarii. W 1961 zawarł związek małżeński z Dimitriną Paskalewą, Bułgarką. Po powrocie do Polski w 1963 przez rok mieszkał w Krakowie, a od 1964 w Warszawie. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1947) i Odznaką Grunwaldzką. Zmarł 10 marca 1970 w Warszawie.