LALEWICZ Janusz

Urodzony 27 stycznia 1939 w Łące pod Będzinem; syn Wacława Lalewicza, artysty plastyka, i Sabiny z Oświęcimskich. Do szkoły uczęszczał w Prudniku. Po przeniesieniu się w 1951 do Podkowy Leśnej, uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Grodzisku Mazowieckim, następnie w Ogólnokształcącym Liceum Korespondencyjnym w Pruszkowie, gdzie w 1958 zdał maturę. Od tegoż roku studiował filologię romańską na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1964 uzyskał magisterium. W czasie studiów uczestniczył w wakacyjnym kursie językowym w Dijon we Francji, jako stypendysta rządu francuskiego. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej (1953-55), następnie Zrzeszenia Studentów Polskich (1958-63). Od 1963 studiował równocześnie filozofię na Wydziale Nauk Społecznych UW. Po uzyskaniu magisterium w 1968, uczestniczył w studium doktoranckim, z którego w 1969 został usunięty. Brał udział w pracach Koła Polonistów oraz Naukowego Koła Filozoficznego. Debiutował w 1965 recenzją książki B. Pottiera Systématique des éléments de relation, ogłoszoną w „Kwartalniku Neofilologicznym” (nr 2). W następnych latach ogłaszał studia, recenzje i przekłady prac naukowych z języka francuskiego także w „Studiach Estetycznych” (od 1970), „Pamiętniku Literackim” (od 1972), „Studiach Semiotycznych” (od 1973), „Tekstach” (od 1973). W 1969 ożenił się z Haliną Floryńską, polonistką, później historykiem filozofii. Od 1972 pracował jako asystent w Pracowni Badań Kultury Literackiej Instytutu Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk. W 1974 uzyskał doktorat na podstawie pracy pt. Komunikacja językowa i literatura (promotor prof. Stefan Żółkiewski); w 1975 otrzymał stanowisko adiunkta. W 1975-76 pracował nadto na pół etatu na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w 1977-78 wykładał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Siedlcach, a w 1981-82 prowadził zajęcia na studium doktoranckim Wydziału Neofilologii UW. W związku z badaniami z zakresu teorii komunikacji, w grudniu 1978 przebywał w Paryżu na stypendium École des Hautes Études en Sciences Sociales. Około 1980 prowadził wykłady w ramach działającego nieoficjalnie Towarzystwa Kursów Naukowych. Brał aktywny udział w posiedzeniach nielegalnych konwersatoriów historycznofilozoficznych, prowadzonych przez prof. Barbarę Skargę i prof. Stefana Amsterdamskiego. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Semiotycznego. Zajmował się też twórczością plastyczną (rysunek piórkiem) oraz problematyką analizy semiologicznej rysunku. W 1984 złożył do druku rozprawę habilitacyjną Socjologia komunikacji literackiej. Procesy rozpowszechniania i obiegu. Zmarł 14 września 1985 w Warszawie.