FRYLING Jan

Urodzony 8 października 1891 we Lwowie; syn Zygmunta Frylinga, dziennikarza, redaktora „Kuriera Lwowskiego”, prezesa Syndykatu Dziennikarzy we Lwowie, i Walentyny z Frenkiel-Niwińskich. Uczęszczał do III Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie, i tam w 1908 zdał maturę. W 1910 zaczął ogłaszać w pismach lwowskich wiersze (O grób poetki. „Na naszej ziemi”, dodatek „Kuriera Lwowskiego”, z. 21; Wezwanie, „Zarzewie” nr 11/12) oraz artykuły (Z muzyki. Przybyszewski o Szopenie. „Widnokręgi” z. 5 s. 150-152). Studiował prawo i nauki polityczne na uniwersytetach we Lwowie i w Monachium. Należał w tym czasie do organizacji studenckich Kuźnia i Zarzewie, był członkiem Drużyny Strzeleckiej. Podróżował po Europie; oprócz Niemiec poznał m.in. Szwajcarię, Francję i Włochy. W 1913 powrócił z Monachium i rozpoczął roczną praktykę w wydziale prawnym lwowskiej dyrekcji kolejowej. Krótko przed wybuchem I wojny światowej ukończył studia na Uniwersytecie Lwowskim i uzyskał tytuł doktora filozofii oraz doktora obojga praw. W 1914-17 służył w randze sierżanta w Legionach Polskich przy sekretarzu generalnym Naczelnego Komitetu Narodowego, Michale Sokolnickim. W 1918 rozpoczął w Warszawie praktykę sądową, którą przerwał w 1922 po otrzymaniu posady w Wydziale Wschodnim Ministerstwa Spraw Zagranicznych; około 1926 przejął kierownictwo tego wydziału. Równocześnie rozwijał twórczość literacką, publicystyczną i naukową w zakresie polityki międzynarodowej; wiersze i artykuły ogłaszał m.in. w „Zarzewiu”, „Świecie”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Sfinksie”, „Przeglądzie Politycznym”, „Wschodzie”, „Polityce Narodów”. W 1927-30 był radcą Poselstwa Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w Tokio. W 1928 ożenił się z Martą Niewodniczańską. W 1932-36 wykładał historię dyplomacji na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz politykę międzynarodową w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Był kierownikiem referatu Ligi Narodów w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, węgierskim Krzyżem Zasługi, jugosłowiańskim Orderem św. Sawy, japońskim Orderem Wschodzącego Słońca. W czerwcu 1939 w randze ambasadora RP wyjechał do Tokio, gdzie przebywał do 1944. Następnie, jako minister pełnomocny, objął ambasadę w Czungcingu (Chongqing) w Chinach, a później został przeniesiony do Indii. Po likwidacji placówek dyplomatycznych RP na Dalekim Wschodzie, osiadł w 1956 w Nowym Jorku i podjął pracę krytyka literackiego w tamtejszym oddziale Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Należał do założycieli i pracowników Instytutu Józefa Piłsudskiego; w 1959 był redaktorem wydawanego przez Instytut „Biuletynu N”, w 1964 został dyrektorem Instytutu, a po przejściu na emeryturę, jego prezesem. Współpracował z londyńskimi „Wiadomościami” (1950-77), publikował m.in. na łamach wydawanych tamże: „Orła Białego” (1954-56, 1974-75) i „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” (1969-75) oraz wcześniej w jego dodatku „Tydzień Polski” (1967-77). Brał udział w życiu literackim Polonii; był członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, w 1972 został wybrany do jury nagrody literackiej „Wiadomości” im. M. Grydzewskiego, od 1973 pełnił funkcję przewodniczącego komitetu nagród Fundacji A. Jurzykowskiego. Otrzymał nagrodę Fundacji im. A. Godlewskiej (1972) oraz nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (1974). Od 1974 był członkiem honorowym Związku Artystów Scen Polskich w Londynie. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Zmarł 3 marca 1977 w Nowym Jorku; pochowany tamże na Maple Grove Cemetery w Kew Gardens.