FRÜHLING Jacek

Urodzony 1 kwietnia 1892 w Moskwie; syn Józefa Frühlinga, z zawodu chemika, i Zofii z Kułakowskich. Do 1904 mieszkał z rodzicami w Iwanowie Wozniesiensku, a następnie we Lwowie, gdzie w 1910 ukończył gimnazjum. Należał do koła dramatycznego i występował na scenie jako amator. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim; w 1914 uzyskał magisterium. W tym czasie zaczął ogłaszać drobne felietony w „Wieku Nowym”, a także recenzje teatralne w lwowskiej „Gazecie Wieczornej”, pisane w zastępstwie stałego recenzenta. Powołany w 1914 do armii austriackiej, został wzięty do niewoli rosyjskiej pod Czerniowcami i do 1916 przebywał w obozie jenieckim w Samarze. Po rewolucji lutowej został zwolniony z niewoli; współpracował z pismem „Soldatskaja Gazieta”, następnie, po ponownym krótkotrwałym uwięzieniu, z pismem „Soldat Raboczij i Krestjanin”. W 1918 był redaktorem technicznym wychodzącego w Moskwie polskiego czasopisma „Trybuna”. W grudniu 1918 przyjechał do Polski i zamieszkał w Warszawie. Początkowo pracował jako urzędnik w austriackiej firmie naftowej. W 1919 był redaktorem technicznym tygodnika Komunistycznej Partii Robotniczej Polski „Nowiny Krajowe i Zagraniczne”. W tym czasie rozpoczął twórczość przekładową z literatury niemieckiej i rosyjskiej. W 1922-24 był sekretarzem dziennika „Echo Warszawy”, a w 1926-38 sekretarzem i sprawozdawcą parlamentarnym dziennika „Kurier Polski”. Wielokrotnie wyjeżdżał za granicę, m.in. jako stypendysta Syndykatu Dziennikarzy. Po wybuchu II wojny światowej udał się do Lwowa, gdzie po włączeniu miasta do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich od października 1940 publikował artykuły i recenzje teatralne w „Czerwonym Sztandarze”. Po zajęciu Lwowa przez Niemców, w czerwcu 1941 wyjechał do Warszawy. Po upadku powstania warszawskiego dotarł do Krakowa, gdzie po wyzwoleniu brał udział w organizowaniu „Dziennika Krakowskiego” (przekształconego wkrótce w „Dziennik Polski)” i przez półtora roku był zastępcą redaktora naczelnego pisma (tu liczne artykuły i recenzje podpisane też: fr.; (Fr)). Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W tymże roku został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (następnie Związku Literatów Polskich). W latach 1946-50 pełnił funkcję attaché prasowego w Poselstwie Rzeczpospolitej Polskiej w Bernie. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie i kontynuował pracę literacką jako krytyk teatralny, tłumacz i publicysta. Od 1952 pracował w redakcji „Teatru”. Współpracował z wieloma pismami, m.in. z nadal z „Dziennikiem Polskim” (do 1975; tu m.in. Warszawskie listy teatralne), „Nową Kulturą” (1952-63), „Od A do Z” (1953-56), „Teatrem” (1957-75), „Nowymi Książkami” (1958-59 i w 1970-72), „Trybuną Ludu” (1958-68), „Tygodnikiem Demokratycznym” (1958-68), „Dziennikiem Polskim” (1959-70), „Expressem Wieczornym” (1959-61 i 1968-69), „Życiem Literackim” (1964-73), „Kulturą” (1965-69). W 1960 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1962 ożenił się z Ireną Trzcińską, nauczycielką. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). Zmarł 11 października 1976 w Warszawie.