FORNALCZYK Feliks

Urodzony 30 maja 1928 w Łysej Górze pod Zawierciem; syn Jana Fornalczyka, gajowego, i Feliksy z Gajewskich. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako robotnik leśny w Mierzęcicach. Po wojnie uczęszczał od 1945 do gimnazjum ogólnokształcącego w Zawierciu, a następnie od 1946 do gimnazjum dla dorosłych w Młodzieżowym Ośrodku Szkoleniowym w Sławęcicach pod Koźlem. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego, Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego oraz w Federacji Organizacji Młodzieżowych. Po zdaniu matury w 1948, studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w 1952 uzyskał magisterium. Równocześnie kontynuował pracę społeczną w Związku Akademickim Młodzieży Polskiej, następnie w Związku Młodzieży Polskiej i Zrzeszeniu Studentów Polskich. W październiku 1950 rozpoczął pracę w Rozgłośni Krakowskiej Polskiego Radia, początkowo w redakcji dzienników, później redakcji społecznej, a od 1951 był kierownikiem podstacji w Nowej Hucie. Wówczas debiutował jako autor słuchowisk i reportaży radiowych. W 1952 drukował felietony i reportaże w piśmie „Budujemy socjalizm” i „Echu Krakowa”. W tymże roku przeniósł się do Szczecina, gdzie został kierownikiem, a w 1954 zastępcą redaktora naczelnego Rozgłośni Szczecińskiej Polskiego Radia. Jako krytyk literacki debiutował w 1953 recenzją książki Tarasa Szewczenki Pamiętnik, opublikowaną w tygodniowym dodatku „Głosu Szczecińskiego” pt. „Życie i Kultura” (nr 3). W tymże roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1955 zawarł związek małżeński z Krystyną Bem. W 1957 był współzałożycielem, a następnie członkiem prezydium Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. Należał do Rady Programowej Wydawnictwa Morskiego. W tym okresie zaczął na szerszą skalę współpracować z czasopismami jako krytyk literacki i teatralny, publikując m.in. w tygodniku „Pomorze” (1957-63), „Tygodniku Morskim” (1958-60) i „Tygodniku Zachodnim” (1958-60; tu w 1959 stałe recenzje teatralne), jednocześnie został przedstawicielem redakcji tych czasopism na Pomorze Zachodnie. W 1957 był zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Ziemia i Morze”. Po przeniesieniu służbowym w 1959 do Poznania, pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Tygodnika Zachodniego” (do zawieszenia pisma w 1960). Od 1961 był zastępcą redaktora naczelnego Rozgłośni Poznańskiej Polskiego Radia, nadal współpracował z radiem jako autor słuchowisk, reportaży oraz audycji literackich i publicystycznych. Równocześnie ogłaszał liczne recenzje, szkice i artykuły m.in. na łamach prasy regionalnej: „Gazety Poznańskiej” (1960-73), „Głosu Wielkopolskiego” (1960-78; tu stałe recenzje teatralne) i jego dodatku „Głos Tygodnia” (1961-69; 1961-63 członek kolegium redakcyjnego: tu m.in. w 1962 cykl Baedeker poetycki), „Nadodrza” (1960-85), „Nurtu” (1965-79; w 1965-79 członek kolegium redaktorskiego), a także ogólnopolskich czasopism: „Tygodnika Kulturalnego” (1964-78; tu w 1966-70 stałe recenzje nowości wydawniczych), „Nowych Książek” (1968-75), w 1972-75 „Twórczości” i „Życia Literackiego”, „Faktów” (1975-80). Za działalność kulturalną otrzymał: dwukrotnie nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki (1959, 1961), w 1965 nagrodę Komisji Koordynacyjnej do Spraw Kultury Miasta Poznania i nagrodę przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu (1966). W 1962 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP); aktywnie uczestniczył w pracach zarządu Oddziału Poznańskiego (był w 1969-81 wiceprezesem Oddziału). Należał do Komisji Kultury Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Był współzałożycielem, a następnie członkiem prezydium Wielkopolskiego Towarzystwa Kulturalnego. W 1963-68 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru im. A. Fredry w Gnieźnie. W 1964 objął stanowisko redaktora naczelnego półrocznika „Zeszyty Wielkopolskie”. W 1973 doktoryzował się na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy Hardy lirnik wioskowy (Studium historycznoliterackie o Władysławie Syrokomli), której promotorem był profesor Jarosław Maciejewski. Od tegoż roku pełnił funkcję sekretarza kwartalnika „Kronika Wielkopolski” (tu też publikował recenzje w 1973-79, 1981-87) oraz redaktora naczelnego Biblioteki „Kroniki Wielkopolski”. W 1976-84 współpracował stale z „Rocznikiem Literackim” jako autor omówień współczesnej prozy polskiej. W 1977 otrzymał przyznawaną przez Urząd Wojewódzki w Poznaniu nagrodę im. J. Kasprowicza. Wchodził w skład Komitetu Wojewódzkiego (KW) PZPR w Poznaniu. W październiku 1983 został członkiem Prezydium Zarządu Głównego nowego ZLP oraz wiceprezesem Oddziału Poznańskiego. Od 1984 współpracował z tygodnikiem „Argumenty”, w 1985 zaś z pismem „Warmia i Mazury”. W 1985 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, a w 1987 nagrodę kulturalną pisma „Fakty”. Odznaczony Odznaką Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego” (1962), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1964), Odznaką Honorową Miasta Poznania (1965), Krzyżem Kawalerskim (1966), Krzyżem Oficerskim (1975) i Krzyżem Komandorskim (1986) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem im. M. Kasprzaka, przyznanym przez KW PZPR w Poznaniu (1986), w 1987 honorowymi odznakami „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Zielonogórskiego” oraz „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Koszalińskiego”. Zmarł 20 listopada 1987 w Mieścisku pod Poznaniem, pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.