FLORYAN Władysław

Urodzony 16 października 1907 w Sieniawach pod Jarosławiem w rodzinie inteligenckiej; syn Stanisława Floryana i Eleonory z Szymańskich. Szkołę średnią ukończył w Przemyślu. Następnie od 1927 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. Równocześnie od 1930 pracował na uniwersytecie kolejno jako zastępca asystenta, a po uzyskaniu magisterium w 1932 jako asystent. Debiutował w 1932 artykułem Kochanowski w roku jubileuszowym, opublikowanym w „Przeglądzie Humanistycznym” (nr 1/2). W 1932/33, dzięki stypendium Funduszu Kultury Narodowej, przebywał we Włoszech, zbierając materiały dotyczące literatury średniowiecznej i renesansowej. Po powrocie do Lwowa kontynuował pracę na UJK jako adiunkt. W 1934 na podstawie rozprawy «Pieśni» Jana Kochanowskiego wobec źródeł antycznych uzyskał stopień doktora filozofii. W tymże roku został członkiem zarządu lwowskiego oddziału Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Wydawał w 1935 miesięcznik młodzieży szkół średnich „Żagiew”. W 1937 został powołany na członka przybranego Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od stycznia do czerwca 1939 był lektorem języka polskiego na uniwersytecie w Rzymie. Po wybuchu II wojny światowej i włączeniu Lwowa do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej uzyskał w styczniu 1940 nominację na docenta etatowego ukraińskiego Uniwersytetu im. I. Franki i do czerwca prowadził zajęcia dydaktyczne. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik, a potem jako urzędnik w Polskim Komitecie Opiekuńczym. Brał udział w tajnym nauczaniu. Po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie wyjechał w listopadzie 1944 do Sanoka i był nauczycielem gimnazjalnym. W 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie otrzymał stanowisko zastępcy profesora przy Katedrze Historii Literatury Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (UWr.). W 1947 został członkiem zwyczajnym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz współpracownikiem Komisji Filologii Zachodnio-Europejskiej Polskiej Akademii Umiejętności. Po habilitacji w 1948 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu na podstawie pracy Forma poetycka «Pieśni» Jana Kochanowskiego wobec kierunków liryki renesansowej pracował od 1949 na UWr. jako docent etatowy. W 1950-54 był sekretarzem Wydziału Nauk Filologicznych Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1951 redagował Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (tomy za 1951-54), a od 1954 był redaktorem naukowym Prac Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego: Seria A (37 tomów w 1956-81). Równocześnie od przyjazdu do Wrocławia pracował w instytucjach wydawniczych: początkowo w Książnicy-Atlas, a od 1950 w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, zajmując się edytorstwem dokumentalnym i przygotowywaniem fototypicznym wydań literatury staropolskiej (m.in. w 9 tomach Biblioteki Pisarzy Polskich). W 1954 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1959 na profesora zwyczajnego. Od 1954 był członkiem Rady Naukowej Biblioteki Ossolińskich. W 1963 wszedł w skład komitetu redakcyjnego serii Biblioteka Pisarzy Polskich. Otrzymał dwukrotnie nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego (w 1963 i w 1976). W 1976 został członkiem honorowym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Po przejściu na emeryturę w 1978 kontynuował prace badawcze i edytorskie. Od 1982 należał do komitetu redakcyjnego Dzieł wszystkich J. Kochanowskiego. W 1983 otrzymał nagrodę miasta Wrocławia. W 1986 został członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W 1987 otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 2 marca 1991 we Wrocławiu; pochowany tamże na Cmentarzu Osobowickim.