FLASZEN Ludwik

Urodzony 4 czerwca 1930 w Krakowie; syn Feliksa Flaszena, urzędnika, i Józefy z Fischerów. Do 1939 mieszkał w Dziedzicach (obecnie Czechowice) na Śląsku Cieszyńskim. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z rodzicami do Lwowa, skąd w 1940 został wywieziony w głąb Związku Radzieckiego; przebywał najpierw w Maryjskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, a od 1941 w Andiżanie (Uzbekistan), gdzie w 1944 był przewodniczącym koła Związku Młodych Patriotów. W 1946 powrócił do kraju. Zamieszkał w Krakowie i podjął naukę w gimnazjum humanistycznym. Po otrzymaniu w 1948 świadectwa dojrzałości studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim; w 1952 uzyskał tytuł magistra. W czasie studiów był działaczem Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej. Debiutował w 1948 recenzją Sezonu w Alpach Mieczysława Jastruna, opublikowaną w „Przekroju” (nr 179); z pismem tym współpracował następnie do 1960 jako krytyk. W 1950-56 należał do zespołu redakcyjnego „Życia Literackiego”, ogłaszał tu też liczne eseje, artykuły i recenzje (do 1964, m.in. cykl Z notatnika szalonego recenzenta). Od 1951 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1953-57 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (jako członek kandydat). W 1954-55 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. W 1957 zawarł związek małżeński z Kazimierą Poniecką; po rozwodzie ożenił się w 1963 z Ireną Kozaczka. W 1957-58 współpracował stale z tygodnikiem „Przegląd Kulturalny”, ogłaszając recenzje literackie i teatralne, eseje, a w 1958-61 był krytykiem teatralnym „Echa Krakowa”. Za działalność krytyczną otrzymał w 1958 nagrodę „Życia Literackiego”. W 1959 był współzałożycielem, a w następnych latach kierownikiem literackim Teatru 13 Rzędów w Opolu (w 1962 teatr zmienił nazwę na Teatr Laboratorium 13 Rzędów). Wraz z zespołem teatru przeniósł się w 1965 do Wrocławia i kontynuował współpracę z Jerzym Grotowskim w Instytucie Badania Metody Aktorskiej Teatru Laboratorium; uczestniczył też w licznych podróżach zespołu do krajów zachodniej Europy, Stanów Zjednoczonych, Ameryki Południowej i Australii. Kontynuując twórczość literacką, współpracował od 1965 z czasopismem „Odra” (tu m.in. cykl felietonów Popołudnia pieniacza, 1965-1970). W 1973 prowadził wykłady w Dramatisches Zentrum w Wiedniu. W 1976 został członkiem Polskiego PEN Clubu. Otrzymał m.in. nagrodę miasta Wrocławia (1980) oraz literacką nagrodę „Odry” (1985). Od 1984 mieszkał w Paryżu. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1971), odznaką „Budowniczy Wrocławia” (1974) i francuskim orderem Chevalier des Arts et des Lettres. Zmarł 24 października 2020 w Paryżu.