FITA Stanisław

Urodzony 16 grudnia 1932 w Iwiu (Białoruś); syn Jana Fity, urzędnika, i Bronisławy z domu Kozimor, nauczycielki. W czasie II wojny światowej uczył się w szkole podstawowej w Ojcowie i Brzeziu pod Niepołomicami. Po wojnie ukończył Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Króla Kazimierza Wielkiego w Olkuszu, w którym w 1951 zdał maturę. Od 1952 studiował polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). W okresie studiów publikował drobne teksty w „Słowie Powszechnym” i jego dodatku „W młodych oczach” (1954-55) oraz w „Tygodniku Katolickim” (1956). W 1957 uzyskał magisterium i rozpoczął pracę jako asystent w I Katedrze Literatury Polskiej KUL. Debiutował w 1958 streszczeniem swojej pracy magisterskiej pt. Lublin i Lubelszczyzna w twórczości Bolesława Prusa, opublikowanym w „Sprawozdaniach z Czynności Wydawniczych i Posiedzeń Naukowych Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” (nr 7). W następnych latach prace na temat literatury pozytywistycznej, a głównie Bolesława Prusa zamieszczał m.in. w „Zeszytach Naukowych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” i „Rocznikach Humanistycznych”. Od 1957 działał w Towarzystwie Literackim im. Adama Mickiewicza, brał udział w jego akcjach odczytowych i oświatowych. Był współorganizatorem Muzeum Bolesława Prusa, powstałego w 1961 w Nałęczowie. W 1963 został członkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W 1967 na podstawie pracy pt. Bolesław Prus. Kalendarium życia i twórczości 1 IV 1889-22 V 1912 doktoryzował się na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (promotor profesor Zygmunt Szweykowski). W 1972-77 redagował „Biuletyn Informacyjny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego”. W 1978 habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy pt. Pokolenie Szkoły Głównej; w 1979 otrzymał stanowisko docenta i objął kierownictwo Katedry Literatury Polskiej Pozytywizmu i Młodej Polski KUL. W 1978 został członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza, w 1982-83 należał do komitetu redakcyjnego rocznika Towarzystwa, w 1983-90 był prezesem Oddziału Lubelskiego. W 1979-1997 był członkiem komitetu redakcyjnego „Roczników Humanistycznych” (także redaktor naukowy z. 1 w t. 35 i 41) oraz w 1979-93 zespołu redakcyjnego „Zeszytów Naukowych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego” (w latach 1993-2000 pełnił funkcję redaktora naczelnego tego czasopisma). Od 1979 należał do Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Został powołany na członka Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Polskiej Akademii Nauk na kadencje 1981-84, 1993-95 oraz w 2002. W 1988 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 stanowisko profesora zwyczajnego KUL. Wchodził w skład redakcji naczelnej Encyklopedii katolickiej (1990-2000) oraz komitetu redakcyjnego przy Zakładzie Badań nad Literaturą Religijną KUL. W 2003 przeszedł na emeryturę, kontynuując pracę naukową. Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2002). Zmarł 15 czerwca 2011 roku; pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.