FISZER Ewa

Urodzona 20 grudnia 1926 w Warszawie; córka Kazimierza Fiszera, księgarza i wydawcy, i Janiny z Piędzickich. W czasie okupacji niemieckiej przebywała nadal w Warszawie. W 1943 zdała maturę na tajnych kompletach Gimnazjum im. C. Plater-Zyberk i rozpoczęła studia polonistyczne na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim (UW). Należała do Armii Krajowej i brała udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie, w 1945-47 kontynuowała studia na UW. Debiutowała w 1946 jako poetka wierszami pt. Jeszcze, Sanatorium, Warszawa, drukowanymi w poznańskim tygodniku „Życie Literackie” (nr 10), jako tłumaczka przekładem wiersza Jules Supervielle'a pt. Stacja, ogłoszonym w „Kuźnicy” (nr 19), z którą współpracowała do 1950. Od 1948 była członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (następnie Związku Literatów Polskich; do rozwiązania Związku w 1983). W 1951 wyszła za mąż za Jorisa Ivensa, reżysera filmowego (rozwód 1969). W następnych latach publikowała liczne przekłady z języka francuskiego i angielskiego. W 1947-49 pracowała w redakcji „Przeglądu Akademickiego”. W tym samym czasie ogłaszała wiersze i przekłady w „Po prostu”. Od 1948 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do 1968). W 1950-51 była członkiem redakcji „Nowej Kultury”. Publikowała też reportaże i cotygodniowe rozmowy w czasopiśmie „Świat” (1955-62) i artykuły krytyczne oraz wywiady w czasopismach „Film” (1957-64) i „Przegląd Kulturalny” (1957-60). W styczniu 1976 należała do sygnatariuszy „Memoriału 101”, wyrażającego protest przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W 1989 była jednym z członków założycieli, a następnie członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od tegoż roku należy do Polskiego PEN Clubu. W 1999 otrzymała nagrodę Stowarzyszenia Autorów ZAiKS dla tłumaczy. Przez całe życie pisała pamiętnik (niepublikowany). Zmarła 15 stycznia 2000 w Warszawie.