FIK Marta

Urodzona 9 maja 1937 w Krakowie; córka Ignacego Fika, krytyka literackiego, publicysty, nauczyciela, i Heleny Moskwianki, pisarki, nauczycielki. Uczęszczała do Gimnazjum im. J. Jotejki w Krakowie. Po zdaniu matury w 1954 rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1958 uzyskała magisterium na tej uczelni. W latach 1958-62 studiowała na UW historię sztuki. W 1959-61 pracowała w Departamencie Wydawnictw Ministerstwa Kultury i Sztuki. Debiutowała w 1961 recenzją powieści Clana Macinnesa pt. Zupełnie początkujący, wydrukowaną w „Nowych Książkach” (nr 23); z pismem tym współpracowała jako krytyk do 1968. Od 1963 była doktorantką w Instytucie Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk (PAN); stopień doktora otrzymała w 1967 na podstawie pracy Tak zwane dramaty mistyczne Słowackiego na scenach polskich na tle tradycji teatralnej, której promotorem był profesor Stefan Żółkiewski. W 1964 wyszła za mąż za Bogdana Augustyniaka, reżysera teatralnego. W 1967 (od kwietnia do grudnia) była sekretarzem literackim Teatru Narodowego w Warszawie, a w sezonie 1967/68 sekretarzem literackim Teatru Narodowego w Warszawie. W 1967-71 pracowała w redakcji teatraliów Państwowego Instytutu Wydawniczego. W tym okresie zaczęła również uprawiać krytykę teatralną, drukując recenzje i artykuły w „Tygodniku Kulturalnym” (1967-71), „Teatrze” (1968-72; tu także kierownik działu), „Le Théâtre en Pologne” (1970-81), „Twórczości” (1970-81), „Kulturze” (1973-74; tu również kierownik działu teatru), „Polityce” (1974-79). W 1972-74 pełniła funkcję kierownika literackiego w Teatrze im. L. Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Od 1974 prowadziła wykłady z zakresu wiedzy o teatrze: w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (1974/75-1975/76, 1984/85-1987/88), w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) w Krakowie (1975/76), w PWST w Warszawie (1976/77-1983/84 i od 1987; w 1981/82-1983/84 dziekan Wydziału Wiedzy o Teatrze). Od 1975 była członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). Szkice i artykuły na temat współczesnego teatru polskiego zamieszczała po 1981 w czasopismach wydawanych poza cenzurą: „Głos” (1982; pod pseudonimem Fryderyk Bez), „Nowy Zapis” (1983-84 członek redakcji), „Kultura Niezależna” (1983-90 członek redakcji; pseudonim Joanna Lerska), a także w „Twórczości” (w 1984-86 prowadziła stałe działy: Na widnokręgu oraz Noty. W latach osiemdziesiątych była członkiem zarządu Fundacji Kultury Niezależnej. Habilitowała się w 1986 w IBL PAN na podstawie pracy Trzydzieści pięć sezonów. Teatry dramatyczne w Polsce w latach 1944-1980. W 1987 podjęła pracę w Instytucie Sztuki PAN jako kierownik Pracowni Teatru Współczesnego, od 1990 nadto Zakładu Współczesnej Kultury Artystycznej, a po jego likwidacji w 1992, Pracowni Teatru. W 1989 została członkiem Polskiego PEN Clubu, a także Komitetu Założycielskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (SPP), a następnie członkiem SPP. Od 1990 uczestniczyła w pracach Olimpiady Literatury i Języka Polskiego, a w 1992 weszła w skład jej Komitetu Głównego. Publikowała w tym okresie szkice na temat teatru m.in. w „Dialogu” (od 1989) i „Tygodniku Literackim” (1990), a artykuły publicystyczne na łamach „Gazety Wyborczej” (1990-91), „Pulsu” (1991-93), „Tygodnika Powszechnego” (1994-95); od 1993 w „Kwartalniku Filmowym” prowadziła rubrykę Z archiwów GUKPPiW [Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Wydawnictw]. W 1991 została profesorem nadzwyczajnym w PWST, a w 1994 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych. W 1992-94 była członkiem Rady Nauki przy Prezydencie Rzeczpospolitej Polskiej Lechu Wałęsie. Od 1988 zmagała się z ciężką chorobą. Zmarła 11 grudnia 1995 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.