FIERLA Adolf

Urodzony 16 stycznia 1908 w Orłowej na Śląsku Cieszyńskim; syn Józefa Fierli, górnika, i Marii Fierli. Uczył się w Gimnazjum im. J. Słowackiego w Orłowej. Drobne utwory wierszem i prozą zaczął ogłaszać już w latach szkolnych, m.in. w „Gazecie Kresowej” (Frysztat) i „Naszym Pisemku” (Frysztat; podpisany: Adlik); w 1926 opublikował na łamach „Naszego Ludu” poemat pt. Silesiada. Po ukończeniu szkoły średniej w 1927 podjął pracę nauczyciela w szkole ludowej Macierzy Szkolnej w Boguminie na Zaolziu. Równocześnie kontynuował druk opowiadań w „Gazecie Kresowej” (ok. 1929-31) oraz współpracował jako poeta i prozaik m.in. z „Zaraniem Śląskim” (1929-31), „Kurierem Literacko-Naukowym” (1930-34), „Czasem” (1931-35), „Ilustrowanym Kurierem Codziennym” (1932-39), „Tempem Dnia” (1933-39), „Gazetą Polską” (1935-36). Brał udział w życiu śląskiego środowiska literackiego; w 1932 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP), należał do Koła Literatów na Śląsku, przekształconego potem w Związek Artystyczno-Literacki na Śląsku (członek Zarządu). Wygłaszał pogadanki literackie na antenie katowickiego radia. W 1933, po otrzymaniu stypendium Śląskiego Towarzystwa Literackiego, studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1933-35), a następnie slawistykę na Uniwersytecie Karola w Pradze (1935-38). Studia łączył z pracą literacką i przekładową, m.in. podczas pobytu w Pradze zajmował się tłumaczeniami z języka czeskiego, które zamieszczał w miejscowej prasie polskiej. Ukończywszy studia, powrócił do Orłowej i został tam nauczycielem w Gimnazjum im. J. Słowackiego (1938-39). W marcu 1939 wziął udział w Zjeździe Pisarzy Polskich, zwołanym przez ZZLP do Cieszyna. Po wybuchu II wojny światowej działał w polskim ruchu oporu. Aresztowany przez gestapo wiosną 1940 (wraz ze swymi braćmi – pastorami ewangelickimi) był następnie więziony w obozach koncentracyjnych w Dachau i Mauthausen-Gusen, a potem przetrzymywany przez kilka miesięcy w więzieniach i skierowany do robót przymusowych. W 1944 został wcielony do armii niemieckiej i wysłany na front zachodni. Na terenie Francji przeszedł na stronę aliantów i wstąpił do 2. Korpusu. Był nauczycielem w Gimnazjum 2 Korpusu w Porto San Giorgio, a następnie przebywał krótko we Francji (1945; także jako nauczyciel gimnazjalny m.in. w Avignon), publikował wówczas m.in. w dzienniku „Narodowiec” (Lens, Pas de Calais; pod pseudonimem A. Jakubiec[P]). Po ewakuacji 2. Korpusu z Włoch do Wielkiej Brytanii w 1946 pracował w szkole ochotniczek w obozie Foxley (do jej likwidacji w 1948). Następnie do 1958 uczył (m.in. języka francuskiego) w polskich gimnazjach w Bottisham pod Cambridge, Stowell Park oraz Fairford. Ostatecznie w 1958 osiadł w Londynie i kontynuował pracę nauczycielską w szkołach niedzielnych. Jednocześnie rozwinął ożywioną działalność literacką i publicystyczną, drukując wiersze, opowiadania i artykuły głównie w „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” (Londyn, 1955-58) oraz w jego dodatku „Tygodniu Polskim” (1960-67). W 1959 ożenił się z Izabellą Herrman. Należał do PEN Clubu (Centre for Writers in Exile) i był członkiem, a potem sekretarzem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, zajmował się sprawami Fundacji Domu Pisarza w Londynie. Był także członkiem Wydziału Synodalnego Polskiego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego na Obczyźnie oraz należał do zarządu Zrzeszenia Ewangelików Polskich w Wielkiej Brytanii. W 1966 jedyny raz po wojnie odwiedził Polskę, gdzie przebywał przez kilka tygodni, m.in. w Krakowie, Katowicach, Cieszynie i na Śląsku Cieszyńskim. Nawiązał współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym” (1966). Zmarł 8 września 1967 w Londynie.