BIO
Urodzony 2 lipca 1886 w Horodence; syn Grzegorza Fiderkiewicza, rzemieślnika, i Rozalii z Wielogórskich. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Horodence, a następnie uczył się w gimnazjum w Stanisławowie. Działał w tajnych socjalistycznych związkach młodzieżowych. W 1904 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie początkowo pracował w kopalni węgla w Minersville, a później w przemyśle włókienniczym w Filadelfii i w stanie Massachusetts. Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych brał aktywny udział w ruchu socjalistycznym, w 1904-06 jako członek Związku Socjalistów Polskich, a w 1906-22 Amerykańskiej Partii Socjalistycznej (sekretarz sekcji polskiej), Amerykańskiej Federacji Pracy (AFL) i organizacji Przemysłowi Robotnicy Świata (IWW). Równocześnie kontynuował naukę na kursach wieczorowych i w 1910 ukończył szkołę średnią. W 1910-14 studiował medycynę w College of Physicians and Surgeons w Bostonie. Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz w szpitalnictwie i prywatnie w Bostonie i w Nowym Jorku. W tym czasie współpracował z amerykańskimi pismami polonijnymi: „Dziennikiem Ludowym”, tygodnikiem „Ameryka – Echo” i pismem „Pobudka”. Brał aktywny udział w ruchu socjalistycznym jako członek Związku Socjalistów Polskich, a później Amerykańskiej Partii Socjalistycznej. Od 1919 był zaangażowany w działalność masonerii; początkowo należał do loży polskiej American Masonic Federation w Bostonie, a w 1922-25 był członkiem Wielkiej Loży Narodowej Polski. W 1920 był jednym z założycieli, a następnie pierwszym prezesem amerykańskiej organizacji Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. W listopadzie 1922 po powrocie do Polski został wybrany na posła do sejmu z listy tegoż stronnictwa. W 1924 był współorganizatorem Niezależnej Partii Chłopskiej; później pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego oraz współpracował jako redaktor i publicysta z pismami wydawanymi przez tę partię: „Niezależny Chłop” (1925) i „Niezależny Oracz” (1926). W 1924 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP). Aresztowany w 1927, został w 1928 zwolniony za kaucją i wyjechał do Gdańska, potem do Związku Radzieckiego, skąd powrócił po dwóch miesiącach, w listopadzie tegoż roku. Zamieszkał w Milanówku i do wybuchu II wojny światowej zajmował się praktyką lekarską, kontynuując też działalność w KPP. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w działalności konspiracyjnej: w 1940 był współzałożycielem komunistycznej grupy „Proletariusz”, a od 1942 – członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR) (pseudonim: Doktór). Dwukrotnie aresztowany i więziony na Pawiaku (w 1940 i w 1943), następnie wywieziony do obozu w Oświęcimiu (Brzezinka), gdzie pracował jako lekarz więzienny i współorganizował grupę PPR. Po wyzwoleniu w styczniu 1945 udał się do Krakowa. W lutym tegoż roku został prezydentem miasta Krakowa, następnie naczelnym dyrektorem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce oraz posłem do Krajowej Rady Narodowej. W listopadzie 1945 wyjechał do Londynu jako chargé d'affaires. Od lutego 1946 do czerwca 1947 przebywał w Kanadzie jako poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny Rzeczypospolitej Polskiej; następnie funkcję tę pełnił na Węgrzech do lipca 1949. W 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Po powrocie do kraju był w 1949-55 przewodniczącym Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia i członkiem Centralnej Rady Związków Zawodowych. Po przejściu na emeryturę zajął się głównie pracą literacką i działalnością społeczną. Jako prozaik debiutował w 1954 wspomnieniami z obozu koncentracyjnego pt. Brzezinki. W następnych latach pełnił funkcje: przewodniczącego Komisji Problemowej do Spraw Weteranów Ruchu Robotniczego przy Komitecie Warszawskim PZPR, przewodniczącego Komisji do Spraw Działaczy Ruchu Robotniczego przy Komitecie Wojewódzkim PZPR oraz pracował czynnie w Zespole Polityki Międzynarodowej. Był członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946), Wielkim Krzyżem z Gwiazdą Republiki Węgierskiej (1948), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1956), Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1959). Zmarł 8 czerwca 1972 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
W 1986 ufundowana została przez Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce – Instytut Pamięci Narodowej nagroda im. A. Fiderkiewicza, przyznawana za prace naukowe, oświatowe, publicystyczne i artystyczne związane z problematyką dziejów narodu i państwa polskiego w czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej.
Twórczość
1. Wilcze gardła. Mowa wygłoszona przez posła z Niezależnej Partii Chłopskiej Alfreda Fiderkiewicza na posiedzeniu Sejmu dnia 23 września 1926 roku. (Według stenogramu sejmowego). Warszawa: Niezależna Partia Chłopska [1926], 8 s.
2. Brzezinki. Wspomnienia z obozu. Warszawa: Czytelnik 1954, 266 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1956, wyd. 3 poprawione i uzupełnione pt. Brzezinka 1962, wyd. 4 przejrzane i uzupełnione 1965.
3. Wspomnienia znad „płonącego jaru”. [Zbeletryzowane wspomnienia]. Warszawa: Iskry 1955, 215 s.
4. Wspomnienia z Ameryki. [Zbeletryzowane wspomnienia]. Warszawa: Iskry 1956, 390 s.
5. „Dobre czasy”. Wspomnienia z lat 1922-1927. Warszawa: Iskry 1958, 389 s.
Nagrody
6. O wojnie i ludziach PPR. [Wspomnienia]. Warszawa: Iskry 1962, 134 s. Wyd. 2 pt. Wojna i ludzie PPR. Warszawa: Książka i Wiedza 1972.
7. Burzliwe lata. Wspomnienia z lat 1928-1939. Warszawa: Iskry 1963, 367 s.
Nagrody
8. Kraków, Warszawa, Londyn. [Wspomnienia]. Warszawa: Czytelnik 1970, 201 s.
9. Na placówce w Kanadzie. [Wspomnienia]. Warszawa: Czytelnik 1973, 206 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1966.